Sıralı Dağlar Şiiri - Cevahir Yücel

Başı dumanlı sıralı dağlar
İçinde sır saklayan ben seni gördüm
Yanmış taşların özlerin ağlar
Döşünde açmamış gül saklayan ben seni gördüm

Yollarında göremem gülüp gideni
Gariplere yurt veren ben seni gördüm
Eteğinde kepek giymiş kuzu güdeni
Yanık kavalına ses veren ben seni gördüm

Ovalarına sıralanmış garip yuvası
Dertli kervan taşıyan çöl ben seni gördüm
Çökmüş duman arkasında kalmış sılası
Dökülmüş gözyaşlarından göl ben seni gördüm.

Yüksek tepelerin garipleri gizlemiş ardına
Gurbet kemeri dolamış bel ben seni gördüm
Kimler kondu kimler kondu yurduna
Dönüşü olmayan çekip giden yol ben seni gördüm

Gariplerin bağrına eser yellerin
Karlara” döş veren ben seni gördüm
Gazel olmuş viran kalmış bağları
Çiğdem çiçeğine süs veren ben seni gördüm

Gece gündüz hep ayakta durursun
Güle hasret kalmış bülbül ben seni gördüm
Ferhatı Şirine hasret koyup ayıran
Boynu bükük kuruyan sümbül ben seni gördüm

Kimi ağlar kimi güler bitmeyen yolunda
Karını eritip esen yel ben seni gördüm
Kimi gül toplar kimi keven söker bağrında
Dalı gitmiş kökü kalmış coşan sel ben seni gördüm

Şehitlerin izleri var yüzünde
Solgundur yüzlerin yas ben seni gördüm
Kuzusunu yitirmiş koyun meliyor
Çobana yordurdum düş ben sende gördüm