Sıradanlaşanlar Şiiri - Cihan Gürel 2

Çok da önemli değil diye,
Sineye çekmek her eve lazım tabi.
Görmezden gelen bazı gerçekleri,
Misliyle kaldığı yerden,
Kendine acımaya başlarsa,
Kişinin kendini imha etmesi olur bu.
Dışarıdan baskının kişiye yetmez o zaman zulmü.

Kaba insanların anlayışsızlığı boğduğunda,
Terk edesin gelir diyarı.
Belki yeni bir planlamaya da girersin.
Zemin çok rutubetli geliyor,
Sana, bana, herkese.
Uzaktan loş bir ışık şehri aydınlatamaz.
Enerjisini olmaz işlerde kullandılar çünkü.
Biz de istikrarlı yaşam gibi içi boş ifadelerle,
Kendimizi avutup durduk yıllardır.
Asaletten mi yoksa ataletten mi ?
Her şeyi iplemez tavırlar?
Hangi anda asılı kaldığımızla alakalı.
Adam asmacanın oynandığı zamanlar...
Mazisi koyu, infazda yargısız olanların.
O yüzden birinin içinde yaşayan
Öğrenilmis çaresizlik,
Fırladığı yerden sekip,
Sinsice yaklaşıyor.
Keşke herkes aynı anda uyansa.
Sıradanlaştırmadan yaşasalar.
Zihin kayıtlarını silmekle kalmayıp,
Kayıt çoğaltma fazına girsek,
Belki bir şansımız olabilir.
Anlayana direkt ceza veriyorlarsa,
E anlamayana sıradan şeyler yaşananlar.

Sıradanlaştırdığımız şeyleri sırtımıza yükleyip,
Yolumuza devam ettik.
Kamburumuz çıkana kadar.
Bu kez mecal kalmadı.
Belki istikrarlıyız diye takdir bekledik yolda.
Beklemek isteyen bekler.
Her şey kader kısmet bir yerde.
Bari uzatmalarda biz tenhaları yaşayalım.
Sonunda gelsin vursun büyük bir ikramiye.
Ya da en olmadı,
Elde son kalanlarla taşımacılığa devam!
Sıradan şeylerle, ucuz hayatlar olarak.
Amaçsız...
Ve yalnız.