Sıradan Olmaktan Korktum, Kendim Olmakta ...

Sıradan Olmaktan Korktum, Kendim Olmaktan Vazgeçtim

Kimse çocukken büyümenin böyle olacağını söylememişti.
Kimse, bir kadının yaşamak yerine yaşatmayı seçeceğini,
nefes almak yerine bir başkasına nefes olmaya çalışacağını anlatmamıştı.

Ama o, sustuğu her gece biraz daha büyüdü.
Bir gülüşten, bir oyundan, bir düşten vazgeçerek büyüdü.
Çünkü hayat, onu oyun oynamaya değil, yangınları söndürmeye çağırmıştı.

Önce aileden kayıplar oldu.
İsimleri söylemeye gerek yok — çünkü her giden, kalbinde bir isimden daha fazlasını alıp gitmişti.
Her ölümle biraz daha büyüdü,
ama büyümek, yalnızlaşmaktı aslında.
Her cenaze, onun sırtına bir yıl daha ekledi,
henüz gençliği başlamadan, yorgunluğu yerleşti göz kapaklarına.

Oysa tek istediği, annesini hayattan koparmamaktı.
Ama zaman kimi alacağını çoktan seçmişti.
Yetememek, yetişememek, koruyamamak…
O en çok bunları öğrenmişti.
Kızgın değildi kadere — sadece sessizdi artık.

Ve sonra bir sabah kendine şöyle dedi:
“Ben kendimden, kendim için yaşamaktan çoktan vazgeçtim.”

Çünkü hep başkaları için yaşadı.
Başka hayatların sorumluluklarını sırtlandı.
Aşk, onun için bir öncelik değildi;
zaten hiç aşık olmadı…
Ama bir gün biri onu sevsin istedi —
çünkü sevmeye hiç fırsatı olmadı.

Çocukluğunu bırakıp büyümek zorunda kalan herkes gibi,
gülmeyi değil, güçlü durmayı öğrendi.
O yüzden insanların ona “yoruldum” dediğinde şaşırması boşunaydı.
İnsan olmanın bile lüks sayıldığı bir hayatı yaşadı o.

Şimdi yirmi sekiz yaşında.
Ve ilk defa kendi için bir şey yapıyor:
Anlatıyor.
Kendine bile itiraf edemediği şeyleri artık yazıyor.
Belki de ilk defa kimse için değil, kendisi için konuşuyor.

Ama heybede bir şey kalmadı artık…
Ne bir hayal, ne bir umut…
Ve o heybeyi boşaltmak ona hafiflik değil, hüzün verdi.
Çünkü dolu zannettiği yüklerinin çoğu, aslında yok sayılmış emeğiydi.

Artık huzura giden yolu bekliyor…
Belki de çok uzun değil bu yol.
Ona göre yaşanacak pek bir şey kalmadı;
ama kalan ne varsa, artık kendi için yaşanmalı.

Çünkü her kadının bir kıyısı vardır;
biri susar, biri bağırır, biri affeder, biri terk eder…
Ama o?
O sadece var olmuş bir kadın.
Kırılmadan değil —
kırılıp, her defasında kendini yeniden toplayarak.

Hayatın ona neler yaptığına değil,
onun hayata rağmen nasıl kaldığına bakan herkes,
bir insanın sessizliğinde bir dağ büyüttüğünü fark eder.

Mehmet Bildir