Sıradan İnsan Olmak Şiiri - Nehir Deniz

Sıradan bir insan insanları sevmek ve insanlar tarafından sevilmek için parçalar kendini. Tek derdi onaylanmak, takdir görmek, ödüllendirilmek ve sevilmektir.
Özel insan ise sever sadece. Beklentisiz. Hesapsız.
Sıradan insan hangi yolu seçeceğini bilemediği için sürekli bocalar.
Bir yoldan giderken diğer yolları düşünür sürekli.
Acaba onlar daha mı rahattır? Daha mı iyidir? Gittiği yol nereye varacaktır? Sonu nereye çıkacaktır?
Özel insan ise sevdiği bir yolu seçer. Bunun dışındaki her yolun birbirinden farksız olduğunu bilir. Sevdiği yoldan giderken endişe ve korku duymaz. Yılgınlığa ve bıkkınlığa kapılmaz. Sadece gittiği yolun tadını çıkarır. Sonu nereye varır önemsemez. Önemli olan yolculuktur.
Sıradan insan için özgüven başkaları tarafından takdir edilmektir.
Özel insan için özgüven kendi gözlerindeki kesinliktir.
Sıradan insan kendini çok önemser.
Kendini çok önemsediği için yaptıklarının başarılı, iyi, güzel diye adlandırılmasını ister ancak bunların karşılığında başarısız, kötü ve çirkin olma korkusuna kapılır. Kendi içine sıkışıp kalmıştır.
Özel insan ise alçakgönüllüdür. Kendini çok önemsemez.
Yaptıklarını özgüveniyle yapar. İyi ya da kötü başarılı ya da başarısız olmayı önemsemez. Haliyle bunlardan bağımsızdır.
Sıradan insan sürekli yakınır. Hiçbir şeyin sorumluluğunu almaz.
Özel insan yaptıklarının sorumluluğunu taşır. En küçüğünün bile.
Sıradan insan beklentileri doğrultusunda ya zafer kazanır ya da bozguna uğrar.
Özel insan ise bütün zaferlerin geçici bütün bozgunların ise önemsiz olduğunu bilir.
Sıradan insan acı çeker.
Özel insan acıyı durdurmanın bir yolunu bulur.
Sıradan insan hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar. Ölüm düşüncesinden kaçarak ölümünü erteleyeceği yanılgısına düşer.
Bu nedenle yapacaklarını erteler. Yaptıklarını önemsemez.
Özel insan ise ölümün peşinde kol gezdiğini bilir. Her günü son günü gibi dolu dolu yaşar.
Her yaptığını önemseyerek yaptığı son iş gibi hissederek yapar. Ve hiçbir zaman boş yaşamaz.