Ölümün gölgesi çökmüştü çoktan üzerine;
Kendi mezarını da kendisi kazar gibiydi….
İlk günden akbabalar tünemişti tepesine;
Destanlar yazsa da, kendince sıradan biriydi…
Kayıt Tarihi : 4.10.2007 09:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Şiir severler bu insan her kim olursa olsun eti kemiğe zihinlerinde kendileri büründürsün istedim.Selamlar, saygılar sayfamın konuklarına.
Aliyi, Osmanı,Ayşeyi Ömeri....
sıradanlığın yanı sıra hani işte bu diye işaret sıfatı kullanıp işaret parmağı ile gösterebileceğimiz milyonlara hitap bir şiir...
Özellikle son mısra aslında şiirin şah damarı gibi duruyor.....
_Destanlar yazsada,,, hani bu macera bir yerde bitecek, saltanat kalmayacak ve sıradan biri olacak. Kefenim ipekten tabutum döşekten olsun diyemicek. Hatta dünya ikramı olarak birde kefene sarılacak ki gelirken hiç bir şey getirmemişti....
Kendi mezarını kazıyordu aslında yaşamın her anında. Kendini ölüme götüren hayat gemisinde her an biraz daha yaklaşıyordu ecel sahiline, her an bir kez daha bakıyordu Azrail gözlerine....
Bir kıta ile anlatışmış önemli bir mana, iletilmek istenen gerekli bir mesaj ki alınması gerek......
Ayşe hanımı bu manidar mısralardan ötürü yürekten kutluyor sevgi ve selamlarımı sunuyorum...
Mustafa Çelebi ÇETİNKAYA
Yalnızlığın başlangıcı, yaşayan ölü veya canlı cenazenin tarifi budur.
Siz hayatta yalnız değil ama insanlara layık görmediğiniz davranışlara isyanda yalnız kaldığınıza inanmış olabilirsiniz.
Akbabalar, çakalların klavuzudur. Çünkü onlar leşin habercisidir.
Bir çok KIYMETLİ insan görürüz, yalnızlığın ağırlığında ezilir. Fırsatcılar akbaba gibi tüner dalına. Ölü soyucu çakallar payını bekler.
İnsan gibi insanlar bir yudum su taşır avucunda; Yaşasın, ölmesin diye.
Şiirinle, içinde bir damla da kalsa avucundan içirdiğin su hayat verdi. Derinliği çokolan bu dörtlüğü bizimle paylaştığın için teşekkürler.
TÜM YORUMLAR (36)