Sıradan Bir Gün Şiiri - İsa Yılmaz

sonsuz aydınlığın içinde
bir damla karanlık gibiydi
seni beklerken
kanayan parmaklarıyla
nereye dokunsa
kalbi acıyan çocuklar gibi
özgürce ağlayamadan
içten içe yanarak ormanlar gibi
tüm yağmurları söndürüyordu
seni beklerken

batan güneş nasıl titrerse
terk edip gittiğinde her akşam vakti
o da öylesine
titriyordu, kalbi delicesine çarparken
umudu söndüren saniyeler
bir idam mahkumu için
ne ifade ederse
onun içinde aynı şeyleri ifade ediyordu
seni beklerken

şarkılar çoktan bitti
gölgesiyle dans etti
şurada, kapının önünde
ardına bakarak giden adam
herkes için sıradan
onun içinse ölüm kalım günüydü
ve bazen
öldüğü gün bile yaşardı insan
hiçbir umudu olmadan...

15.07.12