Ekmek sırasına duruyoruz her akşam iş çıkışı.
Giriyoruz sırada en sona, ilerliyoruz, ilerliyoruz, ilerliyoruz.
Sabırsız eller var, iki de bir itiyor, itiyor.
Tam sıra bize geliyor, ekmek bitiyor.
Umudu pompalıyor yürekler hiç durmadan.
Unutturuyor düşlerimiz bize açlığı, sefaleti.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta