Sırada ne var üstad? ...Garip Çoban...En ...

Beyaz geceler’de teklifsizdi Aşk
Bilen bilir, medrese-i Yusuf-iyedir aşk
Aşkı sobeliyorum iç’imde
Bir sözle çok şey oluyor.

diyorum ki asr-ı özge İle sevmektir aşk
Hasretin çoğaldığı leyl vakti, başlar tüm sancı!
Önce bizden birkaç söz çoban diliyle
Ah, kimselerin vakti yok sevmeye, kimsesizce
Ve seni sevmek yaraydı ey sevgili

bazen son bulmak istiyorum s/onda
mesela işte o anda
benim bu aşktan alacağım var
altı çizilecek o kadar cümle var ki engin gecelerde…
yürü be yürü
kör olsan ne yazar zaten görmüyorsun
hadi ağlayalım şimdi benimle

dilimden sakladığım lal olmuş harflerle
çok zaman oldu, teslim ettim onu rüzgara.
benim de aynam var sesin de yandığı
seni çünkü dik tutacak bilirim
Bir sır bu, sus sus sus...
ben artık o ben olmayacağım
Bana yakın nefes gibi,
sana bir şey söyleyeyim mi? ...
Ve fakat ulaşılmaz sen..!

Sevmeyi öğrendiğin gün hiçbir eksiğin kalmayacak.
Ölümden ötesini aklım almıyor
Koştum hakikat ardına
Vaktin dar olduğu bir zamanda
düşüyorum t a n y e r i n e...

Kim saydı! ? ..Yüreğimdeki yıldızları
Bu günebakan benim...
Çıkıp karşıma sen geliyorsun
Anlıyor musun? Arıyorum seni
Her şeyden biraz kalır…
Bilemezsin,

Var mı? Aşk-ı Alem gibi...
ey aşkın kölesi
arayışın biter ve durulursun.
binlerce ayna olur hayalim
Durup dinlediğim sessizliğindi önce...
Yüreğim susmadı şakıdı.
Uyandır bizi uykumuzdan…
Bir vardın bir yok oldun...
Keşke anlatabilsem..
Sessizce terk edin orayı..
Keyif değil midir sevgiye anlam veren?
Gölgem gölgene karışmış şems vakti
Kendi ellerinle yaralarını dağlama
bize ait olan ne kadar uzakta!
Gül kime yar
ey yâr,
Gelirde kapımı çalarsın diye

Kanıyor… kanıyor..kanıyorum hep kendime
Yer in dibidir artık mekanım...
Aşktı üstü aşkın aşkla, altı gibi
kişisel bir şey yok ortada
Ben seni benden öte sevdim...
aslında kendini bilmek için gel yanı başıma
âh! gelmeyeceksin
Olsun beklemekte güzel..
Eğer hala sen varsan, sende..
Dedi
ve kalktı aşk sofradan

neden baktığım her yer, o yer
senin olmadığın yer oluveriyor?
Konuşmayı sessizlik öğretti bana...
yakınım diye fısıldadım uzağına
Dem dem sırrı sessizliğe hoş bir seda katıyordu!
O aşk ki belki bir yangında kavrulursa tamama ererdi.
İkisi aynı ateşte yandılar, zaten bir kere yanmışlardı!
Ey aşk, yaptığını beğendin mi
Yine yalnızım.

Ne az düşünüp, düştüm
sessizce yan yana yürüyerek
ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz?
Niçin yanımda değilsin
Ne az şükür ettiğimde nan’dın
İki göze sahipken göremeyenler arasındayım
Ne kadar kör olduğumuzu hissettim bakışında musallanın
En hüzünlü hâlimle,
Öyle ise: Merhaba!

Aşk mı?
O gün o saatte orada bulunması tamamen bir tesadüftü.
Gerçek, şu acı gerçek
Sık sık yaparım ama hiç sözünü etmem
Can veren, can buldu…
Söylesene, hep misin sen, yoksa hiç misin?
Sözde senden kaçıyorum sessiz sedasız
Ruhumun düş halinde, yokluğunu demliyorum şems vaktinde
Bil ki, bir ilân-ı aşk… bir aşk varsa
Her aşk yanmakla başlar;
Seni nasıl alabilirim benim tarafa / Uzaksın”.
değişmez gerçeğin iç rahatlığını mı yaşamalı,
yoksa burukluğunu mu duymalı?
Aşk, aşkının bedelini ödemiştir
Sıra bende, bedeli ölüm olunca,
Yolculuğun sonunda Aşk Hayret’e varır, ben sana
bir gerçek daha var, aşk içinden çıkar
İşte aşk, bazen kurtarıcı oluyor.
Farz edin ki ben bir kelebeğim
ve ateş biricik sevgilim.
Bundan sonra kimseye senden söz etmeyeceğim ey aşk
Sırada ne var üstad?