Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
uyandırmalı artık, tebrikler dost kalem
yarınları bekliyorum artık
içimde yaşatabildiklerimle,
yağmurlu bir havada bıraktım küskünlüklerimi
içimde sancısını taşıdığım
yüreğime olabildiğince yüklediğim tesselilerle
bir başka mevsime misafirim artık
vakti geçmiş bir özlem var içimde
umursuz, kimsesiz bir vakite gidebildiğim
mazinin yangına meyilli bir yerinde
bilemediğim bir akşamın serinliğiyle
sıra sıra dizildim yıllara
bilemiyorum..
kaçıncı kuru serapla bakar gözlerim
yıllara bulaştırmadan yıkıntılarımı
bir kuş hafifliğinde uçuyorum yıllara
kıymete bindirmeden sahte aşkları
düşümün kanmaya müsait anısıyla,
sıra sıra dizildim yıllara
akşam olmadan,
mayışık bir saate doğruldum anılardan
hayaler buruk, ruyalar kabuslu
olmayacak bir güne kapatmaksa gözlerimi
bitmeyecek bir uykuya dalmaksa eğer,
sebebimin arkasına dayasamda seni
işte ben
işte yıllarımın yorgunluğunu atabileceğim sensizliğim
vakti geçti artık
uyandıramıyacağım bil ki bu aşkı...
Orhan Bey beğeniyle okudum
kaleminize sağlık
Çok şey anlatan satırlar...yağmurlu bir havada bıraktım küskünlüklerimi.....keşke satırlarındaki gibi, herkes o yağmurun altında bıraksa küskünlüklerini de hayatın renklerini yaşayabilseler...kalemine ve yüreğine sağlık.
melek ayaz
işte yıllarımın yorgunluğunu atabileceğim sensizliğim
vakti geçti artık
uyandıramıyacağım bil ki bu aşkı...
Son vurgu içerik olarak bir hayli düşündürücü bir şiir.Ayrıca şiir yazmada yol katettiren türden bir şiir.
bilemiyorum..
kaçıncı kuru serapla bakar gözlerim
yıllara bulaştırmadan yıkıntılarımı
bir kuş hafifliğinde uçuyorum yıllara
İnan gelişimin güzelliklerinden biriydi sanki...Çok beğendim...Yüreğine sağlık....Selamlar
tamam haber veriyorum..ggaliba burda güzel bir şiir var:) yüreğinize sağlık.....kalem aşkı..sevgiyi yazıyorsa muhakkak güzeldir.......
bir başka mevsime misafirim artık..
herşeyi bir başka mevsime erteledim..sensizliğin mevsimine..
tebriklerr..
Sevgili Orhan bey kardeşimden hoş dizeler.tebrikler.selam ve sevgilerimle.
Dünya döner fakat dilerim sevgilerin acıya dönmezdpstum. Daima sevgin kadar mutlu ol güzel paylaşımcı şarime teşkkürler
yıldırım öğretmen
olmayacak bir güne kapatmaksa gözlerimi
bitmeyecek bir uykuya dalmaksa eğer,
sebebimin arkasına dayasamda seni
işte ben
işte yıllarımın yorgunluğunu atabileceğim sensizliğim
vakti geçti artık
uyandıramıyacağım bil ki bu aşkı...
orhan kardesim cok guzell............
ilhamlarin hep yaninda olsun tebrikler...........
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta