Sıra Bende Şiiri - Zeki Günay

Çocukluğumu alıp gittin benden,
Güldürmedin hiç bir zaman yüzümü.
Çektiğim acıyı yazdım sayfama,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Kahrolsun bu ikiyüzlü insanlar,
Zincire kırbaca vurdular beni.
Çocuk yaşta zulüm, acıyı gördüm,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Sokaklar evim, taşlar yastık oldu,
Bedenim, mezarlık içinde soldu.
Dost değil, düşman hatırımı sordu,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Yıkık viran evler şahidim oldu,
Çöpe asılan ekmek kurudu.
Güvendiğim dostlar sırtımdan vurdu,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Yürüdüğüm soğuk kaldırım şahit,
Copun üstünde ki işkence şahit.
Elektrikçi şahit, çekişler şahit,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Çocuk yuvasında olan zulümler,
Yetiştirme yurdunda dönen filmler.
Namazda rükûda vuran hainler,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Çatışma içinde mermi izlerim,
Kar içinde yürümüyor dizlerim.
Artık dostu seçemiyor gözlerim,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Herkese güvendim herkese kandım,
Ne deyim herkesi ben Âdem sandım.
Dost yârim diyenin, elinden yandım,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Anlatmak zordur, anlamakta zordur,
Şu yüreğin yanan ateşten kordur.
Bu devirde sevmek sevilmek zordur,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

Kul Zekiyim kula zararım yoktur,
Herkes gibi benimde derdim çoktur.
Kimi zaman var kimi zaman yoktur,
Hayat beni sen yordun, sıra bende.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY