Sıra Bende Şiiri - Teyfik Abanoz

Ben seni unutmak için,
Ne aşk cellatlarından,
Ne işkenceler görüp,
Cezamı doldurduğumu düşündüğüm vakit,
Sen,
Hiçbir şey olmamış gibi,
Geri dönüyorsun bana.
Niyetin nedir?
Bu kadar mı zor?
Tutsak ettiğin bu adamı
Azat etmek!
Ne olur sanki?
Avuçlarında çırpınan bu yüreği,
Bıraksan özgürlüğüne.
Kolay mı?
Her şeye yeni baştan başlamak,
Yeniden sevmek seni.
Ve tekrardan
Meçhul bir aşka yelken açmak.
Söyle kolay mı?
Sen,
En hararetli yangınların ardından,
Küle dönmüş sevdamsın.
Sevdanı avare rüzgarlar
Süpürüyor artık kalbimden.
Sen,
Tırnaklarımla kazıp,
Ellerimle defnettiğim,
Üzerine betonlar döktüğüm,
En içimdeki,
Aşkın merhume kaybısın.
Avuçlarım sana duayı bırakalı,
Çok zamanlar oldu.
Sen,
Şirazesini kaybettiğim hayatımın,
En büyük sarhoşluğusun.
Sana tövbe edişim,
Milattan önce idi.
Gidişin milada denkti.
Ve sen,
Yollarıma tuzaklar kuran,
Beni bir çıkmazda terk eden,
Etrafımı dikenli tellerle çeviren,
En ulaşılmaz sevgili!
Kalbim sen de infilak edeli,
Bin parçayım.
Her parçam taşır senin izlerini.
Şimdi hangi yüzle döneceksin?
Utanmaz mısın?
Kuruttuğun goncalardan.
Sıkılmaz mısın?
Gitme ihtimalinle nefes alışlarımdan.
Bunalmaz mısın?
Daha otuzunda bunamış benden.
Korkmaz mısın?
Yarım bıraktığın adamla,
Yarım yaşamaktan.
İyice bir düşün!
Ben seni unutmak için,
Ne ceremeler çekmişim.
Seni unutmama ramak kala,
Sen öylece dönecek misin bana?
Anlaşıldı,
Anlaşıldı.
Ya sen tanıdığım sen değilsin,
Ya da ben hâlâ akıllanmamışım.
Hadi, buyur gir içeri!
Kurulsun sahne,
Açılsın perdeler!
Şimdi sıra bende.
Sıra bende...