Şira Şiiri - İlhami Bulut

İçinde kalbimin attığı resim, tuvel ve ben
Ben;
Ben ninemin torunu,
Babamın oğlu,
Evladımın okulu,
Torunumun aynası,
Kainatın dili,
Aşkın yurdu,
Şair-i Fani / İlhami Bulut

En ilkin dağlar alır, ay kokusunu,
Can damarları ben yağmurlarım;
Zamanın içinde süzülür gider şira;
Şifre alır hurma, kıvrılır bir yay gibi
Ay, ışık oklarını çekerken sadaktan
Gözleri dökülür gider bülbülün
Hilal bir ışık karışır gölgemin kanına
Bağrımdan dökülür çürük sözler
Sevgilim sessizce kaçar koynuma

Mesnevili bir ninni tuttururum
Ben alırım en külliyetli payı ben
Üstüne örterim kamış iniltilerini
Aşk şarabı ikram ederim bülbüle
Gül ve bülbül aşkla bir an bakıştırılır
Estetik ölüm hazırlığı başlar sanki
Belki de aşk dediğin şey budur işte

Ben, Leyla
Bülbül de güya gül münadisi
Ay içimize gömülürken, taş keser
Bir pencere aralarız şiraya
Usulca dalgalanır gök perdesi
Kâinatı dinlerim, tam bu saat bu anda
Dünya çeker gider içindekilerle
Bakır kromozomlar küt küt atar dağlarda

Bin parça olurum, şivekâr dünyanın yüzünde
Terli kısrakları, saplarım terli gecelere
Alaca karanlıklara sürerim, ölüm merhemini
Turfandaki yalnızlıklarımı en yalnızlıklarımı
Dağıtırım kuşlara

Göksümde aşkı harman eyler
Vakti; doruklarda okşarım ben
Günde beş defa çıldırır şeytan
Aciz şikâyet kıtlık getirir yüreklere
Dağlı anlatımları, uzakları ve en uzakları çok severim ben.

Uzaklara, en uzaklara gitmesem etimiz kokar
Çırılçıplak olacağımız yerler de var
Ağlayışlar içinde bir müjde gelir
Heveslenirim heveslenirim belki

Kâinatın bir yıkım ilamı elimde şimdi
Kara irin akınca, sevişme enkazından
Aşk çürür, çürüyünce giremem yar koynuna
Kâinatın bir yıkım ilamı elimde şimdi

Adem’le birlikte yontuldu benim bu adım
Geri dönemem artık annemin karnına
Şairin biçtiği yolun hangi katı,
Kaçıncı katta, sönecek ay ve güneş
Aşağıdan bakmak istemiyorum hiçbir şeye;
Ne dağ fazla, ne de vadi eksiktir; benim için
Cüssesi vız gelir; denizlerin, dağların, yıldızların
Bu vebali çekemez bu kâinat
Bu kâinat ebedi çekemez bizi
Kâinatın bir yıkım ilamı elimde şimdi

Nasıl yorayım ben, nasıl bu aşkı; şimdi
Seninle kalbim, kalbimle senin aranda

Adını adını aşkın ilk adını
Sen yazdın yanına, benim bu adımı
Biliyorum sevgili, yüz ismin var senin
Ben saydım saydım doksandokuz
Elimden düştü kalem
Bir adın da şiirin damağında kaldı