Sır (deneme) Şiiri - Hasan Türkyılmaz

Herkes muhakkak bir şeyler saklar bir yerlerde. Her insanın kendine ait esrarlı bir dünyası vardır. Kimi dünyasını içine sığdırabilir, kimi sığdıramaz. Sığdıramayan ya sırrını dışarı vurur bir şekilde, ya da çıldırır. Meselemiz dışa vuranlardır.

İnsanlar sırlarını anlatsalar bile, onu anlaşılmaz kılmak isterler. Çünkü Hz. Ali’nin deyimiyle “Sırrın senin tutsağındır, onu açığa vurduğun zaman sen onun tutsağı olursun.” Kimse kölesine köle olmak istemez.

Hislerle yapılan her sanat eseri, bir sırrın açığa vuruluşudur aslında. Zaten sanat; iç dünya esrarını dış dünyayla tanıştırmak için en geçerli metottur. Çeşitli sanat dalları içinde sanırım en basit olanı, yazmaktır.

Bir sayfalık bir metni bin sırla doldururum. Her okuyan belki kendinden bir sır görür ama benimkileri asla görmez. Gördüğünü sanıp aldanır. Ben sırrımı gömüp rahatlarım. Esasında kimsenin bir şey anlamadığını bildiğim için içim rahattır.

Yine de sırlarını hiç paylaşmadan içinde saklayabilenlere hayranım. Bu ne kudrettir ki; dünyasından diline tek bir kelime gelmez. Ne müthiş güçtür ki; sırlarını kelepçeleyip dünyasına salıvermez. Bu kuvvetli ve kudretli sır saklayıcıları benim için tahayyülü bile zor bir sabra sahiptir.

Kendimi onlarla karşılaştırmak gafletine düşüyorum, affedin. Benden farkları ne acaba? Aklıma iki ihtimal geliyor; ya dünyaları küçüktür benimkinden, sığar içlerine; ya da içleri çok geniştir, dünyaları sığdırırlar içlerine. Birinci doğruysa eğer üzülürüm onlara, yok ikinci doğruysa acırım kendi halime…