Sır Şiiri - Selami Karabulut

SIR

I

ıslak bir mendil ört yüzüme
anılar, hiç bitmeyecek sandıklarımız…

usulca çek perdesini, görkemli suskunluğumuzun
yorgun bir düş gibi dökülsün
içimizde kabartarak sakladığımız gölgenin
zehirli sarmaşıkla sarılmış yüzü

o bozguncu güzden ömrümüze uzanan
neydi bir yangının küllerinden geri
yokladıkça geçmişini bulacağımızı umduğumuz
ölgün sisler arasında aradığımız ne

ikindi vakitlerinin hüzünlü telaşıyla
zorlayarak açtığımız pencereden
güz yaldızları gibi alnımıza savrulan
içli bir gülücükken henüz, kirlenmemiş
ömrümüzün sımsıkı kozasında
yüzümüzü rehin koyarak birbirimizden çaldıklarımız

II

sahiden sırça bir ışık mıydı
uzak mesafelerin o onulmaz boşluğunda
gitgide içimizdeki yaranın
kendi yalanımıza benzeteceğimiz sırrı

neyin ifadesinde anlam bulabilir ki
bozuk bir aksanla durmadan ağzımızda
öyküne öyküne yorduğumuz sözcükler
vurup yaftasını dağıldı alnımızda
içinde yaşa(ma)mış olduğumuz takvimin
sayfaları arasına gömdüğümüz an

yitik mevsimler gibidir, kayıtsız tutkulara benzer
loş gölgelerin sulara uzanan yüzünde
belli belirsiz, bir yokluğun kanatlarında gizli

ilk gibi, usulca tut ellerimden
bir yangın sonrasının şaşkınlığı bu
uçurumlarla kuşatılmış tenha bakışlarımızda
yeni bir yolculuğun son hazırlığını anımsatan
ki mevsimidir artık
küstürülmüş alevlerin alazıyla yüzleşmenin

anılar! hiç bitmeyecek sandıklarımız…