Sır Şiiri - Hüseyin Çolak

Ben senin sırrını
Kör kuyulara bile söylemedim
Şiirler şehirlere şahit oldu da
Ben seni hiçbir dizeye ekleyemedim
Kaç kez denedim bir bilsen
Sığmadın yine de tek bir mısraya

Cadde boyunca senden bir şey arıyorum
Pencerende unuttuğun menekşe mesela
Andırmıyor hiçbir yüz seni
Kalabalıklar yalnızlıkla sınavda
Adım gibi biliyorum
Müfreze gözlerin geziniyor uzakta

Bir kördüğümü örüyorsun en baştan
Uçurumdan atlar gibi severdin oysa
Bir şiir tutunuyor kaleminin ucuna
Bir hikâyeye yeniden başlıyorsun
Kederdi diyorsun göğümüzde
Uçuran kuşları kaderden sonra

İki kelimenin arasına kurulmuş pusu
Günahlar bağışlatan bakışında
Susmanın öfkesi konuşmanın gök taşı
Şarkıların o hüzünlü buğusu
Karda izler bırakıyor soluğun
Diniyor mamur bir cümlede usulca

Ben hep senin saçlarının yerine
Acılarının uzadığına tanık oldum
Vurgunluğum belki de bundandır sana
İki deniz çarpışırdı geçince gözlerinden
Söndü ışıklar seçemem artık
Saçlarının boy verdiğini bu karanlıkta

Maarifhane Dergisi, 6. sayı