Sır... Şiiri - Kemal Yavuz

Gölgeler sır gibi saklar gözleri.
İçinde meçhul ikiyüzlü bir fikşın,
ya in, ya cin; ya da ceberut...
Kim seslenir? Kim hâlleşir?
Büyüdüler öylesi bir gizlilik döneminde, bîçare,
yıkandı beyinleri...

Sağır kaldılar muhalif seslere,
at gözlükleri kuşandılar,
Fikirsiz zikirlerle şeytanı tanrı yaptılar...

Marsıktı vicdanlarındaki örtüleri,
pıstılar kaldılar kansız gibi, tabansız gibi;
ufukları dardı, perişandılar; kalkınmaya hasımdılar...

Anneleri birer yarasaydı, insan görünümlü birer yarasaydılar
nefreti yarasa memelerinden içmiştiler, insana düşmandılar...
Abanoz dipliydi dünyaları, hep karanlık; alçaktılar,
hukuk tanımazdılar...terazisiz, kılıçsız savcıları, yargıçları vardı,
Tetikçileri vardı, hükümranlığında, gözbağcıları, hipnozcuları vardı,
aydınlığı karartan lambaları vardı...

Henüz yaratılmadan insanlık, dölünü kurutandılar.
Altı yaşında sabiyle evlenmeye kalkışandılar.
şeytanın bile daha vahametli olması gayrimuhtemeldi;
çünkü onlarınki insanlığın delirdiği andı...
Şeytanın en değerli kuluydular,beşeriyetten anlamazdılar...

lâkaytılar şeytanlığa, biat etmiştiler,
yazgılarına rıza göstermiştiler.
Tapınakları saraydı, şeytana inanmıştılar.
İnanmamıştılar bu şairin göz yaşlarına...

Hazır mısın yoz düşüncelerin üstüne kepenkleri çekmeye?
Sokma karanlığı kapından,
karanlıkla konuşma, tartışma...
Yak ışıklarını kafanın!

Mademki aydınlandın ketum kal bundan böyle
Namın yürüsün bilgeliğe...
Koyuver gitsin geçmişte kirleri,
gölgenin koynundaki ’sır’ gibi sessiz.