Sinsi “o” Şiiri - Sadıkhan Arslan

Bir yalandır gider, cümlenin dilinde
Bulurlar yerleştirecek, bir cümlenin içine
Sanki kendisi nedir, dil uzatır herkese
İnanası gelmez insanın, tek bir söylemine

Uslanmaz insan, atar arkasından sinsice
Gitmesini bekler önce, sonra konuşur öylece
Siyahla beyaz bir olur mu? sorarım herkese
İkisi birbirine hep zıttır bu biline böylece

Gurur olmalı insanda her şeyden bir önce
Saygı, sevgi böyle kazanılır tabi bilene
Diğer adı da yılandır eğer tabiri caizse
Önce aynaya bakmalı insan, dönüp kendine

Büyük hastalıktır bu, teşhisi koyup görene
Herkesin doktoru kendidir insan ilişkilerinde
Sev, sevme öncelik tanımaktır bir kere
Sorarım, kimi iyi tanırsın, güvenirsin sözüne

İnsan iyi olsa liyakatli olur öncesinde
Sağını solunu kullanıp iş yaptırmaz millete
İnandığını söyler ama yasaktır bu tüm dinlerce
Zaten bunlar leke sürmüyor mu hep İslamiyete

Her şeyin en iyisi odur, olmalıdır hep önce
Sevgi mi satılık, o zaman dönüşür kelebeğe
Güzellik abidesidir sığmaz ne yere ne göğe
Ayağa kalkmalıdır önünü ilikleyip o gelince

“O” nun adı yok, herkesin vardır çevresinde
Kime güzel oturursa ona kullanılsın sadece
Bu laflar bana da dokunur ucundan belki de
Ders çıkarmalıdır insan, öğrenmelidir kendince