Sinopsis Şiiri - Yunus Hüseyni

Yanı başımda, frezya çiçeğim
Ve bacak bacak üstüne atmış ecelim

Bulutlar kapattı ağzımı, kesiyor nefesimi
Karanlık sokağın köpekleri bırakmıyor peşimi

Ne âlem, ne sen anlayabildin sevgimi
Bir karanlık bildi kıymetimi
O da benimle bitirdi, kimsesizliğini

Neden seversin! Vefasızın birini dediler
Ne olmuş! Dedim. Ne olmuşsa olacak
Hangi sayfada, nasıl yazılmışsa kader
Herkessiz olabilir de, onunla yaşanacak

Olsun be! Varsın sevemisin beni
İsterim, insan içine girdiğinde görmesini
Yalancı kalabalığın ne boktan yer olduğunu
Her çiçeğin günü gelince solduğunu

Dilimde eskiden kalma eskimiş bir türkü
Susmuyor,susturamıyorum bir türlü

Üstüm başım per perişan, ellerim kirli
Sevda yüklü yüreğim, kirlenmesin yeterli

Sevda yoluna düşmüş, bedeni rezilliğim
Sana âşık, sana meftun aciz yüreğim

Bir gün olur, anlar da uzatırsan ellerini
Geceden, gündüze çevirirsin evreni

Çok vaktim yok! Ömür dediğin ne kadar ki?
Hak verirsen,bu naz , bu cilve niyedir peki?

Her sabahın fecrinde hasretinle ölürüm
Rüyamda seni görür, yeniden dirilirim
Yüreğimden dökülür, aşkına dair sözüm
Bir ben söylerim, bir ben dinlerim

İmkansızlığın adıdır bu yaşanan ömür
İmkansız da olsa insan doğar ve ölür

Bir gece ellerin yırtacak karanlık gökleri
Koparıp yere fırlatacak pamuktan tarlaları
Utancından söndürecek kibirli yıldızları
Yalnızlığım benim! İmkansızlığı bile güzel

Bakakaldım etrafına, elitler, aristokratlar
Aşkı bilmezler, şairler, okumuşlar, romancılar
İltifatlar, İltifatlar üstüne edilen iltifatlar
Yedi kat gök gibi, üst üste sıralarlar

Suskunluğum benim! Sensiz, sessiz,kimsesiz
Kimsesizliğimin sonunu bir sen bilirsin
Kim isterse, kim dilerse onun olsun ilim
Seni yaşarım, iki âlemin anlamı sevgilim

Oku! Bak yine esti iki mısra rüzgârım
Ölümü hatırlattı, ölüm koktu frezya çiçeğim
Gülümseyerek bakıyor sağ omuzumdan ecelim
Çok bekleme, o gözleri görmeden gelmeyeceğim

Yıkılır elbet! Yıkılmaz denilen hasret bendi
Hayat hep kaybettirdi ama umudu yoluma serdi

Hayalim! Ellerin cehennemden sıcak olmalı
Dokunsam ellerimle, ellerimi yakacak olmalı

Lanet olsun! Yine seni özledi yüreğim
Sana olan hasreti anlatmaya çalıştı kalemim
Seninle son bulacak bu kimsesizliğim
Ölüm! Uzak dur! Daha erken gelmeyeceğim

Elbet! Elbette bir begonvil uzayacak
Göklere uzanacak,semayı saracak, sen kokacak
Kimsesizliğime, sensizliğime, kaderime inat
Umudun sonsuzluğuna pespembe çiçeklerini açacak