Sınırsız Uzak Şiiri - Derya Mengüllüoğlu

Sınırlar niye, uzaklar niye! ..
Bu aramıza sıralanan tel örgüler,
İçimizi delen korkuluklar niye! ..
Bulutlardan çizdiğimiz resimler,
Haritalara hapsedilen, karınca yolu gibi görünen
Ve bizi korkunç yalnızlıklara sürükleyen,
sınırlara mı benziyordu?
Herkes bakar, dokunur o sınırlara
Kimse gidemez...
Geçmişin bir deftere karalanan izleri gibi
Silik, kimi kara, kimi kırmızı çizgiler,
Sınırlar...
Resimler yapıyorduk bulutlardan ellerimizle,
Her öğle sonrası uzanıp bir zeytin ağacının gölgesine.
Rüzgar alıp götürüyordu sonra sınırların ardına,
uzaklara, farklı mevsimlere...
Herkes kendi mevsimini yaşıyordu,
Dünya dört mevsimi, mevsimsiz...
Bizim çizdiğimiz resimlerde sınırlar yoktu.
Uzakların baktığı, sınırsız çoğalan,mevsimsiz büyüyen
Bir kocaman yürekti çizdiğimiz resimler.
Beyaz bulutlardan,
sınırsız,
uzak değil,
yakın...