Sinirli Büyük Adam Şiiri - Cafer Marangoz

Ne çok yakışırdı sana söz söylemek,
Halk hikâyeleri anlatmak
Ve öğüt vermek insanlara,
Bir mecliste, bir yolculukta…
Ne çok yakışırdı sana planlı iş yapmak,
Kusursuz ve güzel iş başarmak…
Kızardın, bağırırdın, sinir küpü olurdun;
İşini, görevini aksatan, yanlış yapan olunca…
Nara atar, dağları bile titretirdin,
Yanındakiler ne çok korkardı senden
Bilsen, sinirli büyük adam…

Ne çok yakışırdı sana ata binmek,
At koşturmak hür ufuklarda.
Dört tekerlekli arabanda ağır ağır yol alırken,
Sigara tellendirmek ve
Bülbüllü türküleri seslendirmek…
“Ötme bülbül, ötme bülbül,
Derdi derde katma bülbül”…

İsmine “çavuş” unvanı eklerdi,
Çok sevdiğin, hiç unutmadığın,
Asker arkadaşların, komşuların…
Başarılı bir çavuş olmuşsun,
Övgü almışsın, tebrik almışsın.
En önemlisi,
Solmaz, pörsümez dostluklar kurmuşsun,
Şimdi pek rastlanmayan…

Bir de “usta” unvanın vardı,
“Elinden her iş gelir” derlerdi,
Köy yerinde böylesi az bulunurdu.
Hiç para almazdın yaptıklarına karşılık,
Komşu hakkı vardı
Ve “babana rahmet” demeleri yeterdi.
Ne çok rahmet okuttun ölmüşlerine…
Beni affet,
Senin gibi olamadım,
Rahmet okutma yarışında,
Çok geri kaldım senden…

Tek parti döneminin dertlerini anlatırdın,
Baskıyı, zulmü anlatırdın,
Dondurucu soğukta bile tiftik başlık giydi diye
Yapılan işkenceyi,
Jandarma dipçiğini
Ve sefaleti anlatırdın,
Hele o ağır sefaleti…
Okumayı, okutmayı severdin
Ve dinlemeyi.
Daha ilkokul öğrencisi iken,
Ne çok kitap okuttun bana.
O okumalar en büyük sermayem oldu,
Yatılı okulların yolunu açan,
Hayat boyu harcanan,
Harcadıkça tükenmeyen, artan bir sermaye…

Her yıl gülerek uğurlardın oğlunu gurbetteki okullara,
Ama son uğurlaman farklı oldu.
Gözyaşlarını tutmaya çalışıyordun,
Sen ağlıyordun;
İçine doğmuş acı bir gerçek vardı demek,
Ben anlayamadım,
Bir anlam veremedim
Ve ağlamayı sana hiç yakıştıramadım,
Sinirli büyük adam…
Meğer son görüşümmüş, son el öpüşüm,
Bilemedim.
Acı gerçeği çok sonra öğrendim,
Kara haberi vermemişler,
Derslerden geri kalır diye.
Nihayet öğrendim,
Dünyam altüst oldu,
Gök kubbe başıma çöktü sanki…
Günlerce üzüldüm, düşündüm, düşündüm,
Bir çıkar yol aradım,
Ancak ölümü sana hiç yakıştıramadım.
Elimde değil, sinirli büyük adam,
Aradan uzun yıllar geçti,
Hala ölümü sana yakıştıramadım.
Ölümü sana yakıştıramadım…