Sınırın Bitki Örtüsü Şiiri - Derya Boz

Karanfili koklayıp suya bıraktı.
Kokusu yayıldı bahar gelmemiş dağlara.
Ve köşesinden bir darbe aldı
Odanın ortasında bir anıt gibi duran
Ayna.
Yüzün hafızamda bir çocukluk
Fotoğrafı kadar masum.
Yüzün hafızamda, hatıramda…

Sırtını rüzgara yasladığından beri
4 kış geçti Tatvan’da.
4 Kere yumdum gözümü.
Kış çok çetin,
Donma olur mu?
Kardelen ol aç
Munzurlarda,
Nergis ol Zagros’da,
Vicdan taşı, umut taşı Nemrutlara!
Yüzün hafızamda bir çocukluk
Fotoğrafı kadar masum.
Yüzün hafızamda, hatıramda…

Karanfil koklayıp da
Ölümü çağırma gece gece
Çocuk!
Köşe başlarını tutmuş
Akrepler kirpiler.
Nuh’un gemisi su alıyor.
Bir yılan bağırıyor:
Denize düşmeden de sarılabilirim.
Bir karış toprak bulsam
İlk dileğim ölmek.
Kapat gözlerini diyor annem,
Sonra bir dalga düşle gerçeği ayırıyor.
Ve tüm bayraklar yanıyor.
Geriye bir tek alevin rengi,
bir tek kanın rengi,
bir kırmızı çizgi kalıyor.

Sınırlara basma çocuk,
Bahar gelmeden vururlar!
Yüzün hafızamda bir çocukluk
Fotoğrafı kadar masum.
Yüzün hafızamda, hatıramda…