Sınır/sızım Şiiri - Gülşen Destanoğlu

sen ey
hem hürriyetim
hem tutsaklığım
sen/ kendime vardığım sınırım

düşlerim değil
bendim o kırdığın
ve zerrelerini
hoyratça kainata savurduğun…

-şimdi /savrulduğum tüm zamanlarda
tek tek biz’i buldum-

meğer benmişim hep
sabahları üşümeyesin diye
telaş telaş göğüne güneşi taşıyan
zemheriye inat baharları sırtlayan
ve her gece
sırf karanlıkta kalmayasın diye
hüznünden ayışığı damıtan
ayağına taş değse
yağmur olup ağlayan...

senmişsin meğer
ezelim
ebedim
saklımdaki mabedim
cemim
cümlem
hem çiğliğim
hem dem’im

dinle bak duyuyor musun
hep adını zikrediyormuş tüm hücrelerim...

sen /ey
varım yoğum
azım çoğum
canına can
yoluna yoldaş olduğum
etme
bizi biz’den ediyor bu suskunluğun…