Sinem Şiiri - Bilal İkizaslan

Sen,
ben
ve zaman…
zaman,aldırış etmeden mazinin tozlu sayfalarında gizledi
kalemimden dökülen şiirlerin mısralarında senden kalan hatıralar bıraktı bende,
ve kimi zaman hatıralarım canlanırken gözlerim ıslanır
hem bazen mısralarımda “yar” diye yazacakken bir virgül hançer gibi
en derinliklerimde beni yaralar, sıcak sıcak akadurur gözlerim
ve zaman bir geniş yere yayılıyor, hicranlı gecelerim uzayıp gidiyor
ben vardım ancak sen, yani sevgilim gözlerimde tutuyordun
bazen de hayalin canlanırken ve şiirde “sevgilim” diye yazacakken
bir nokta oluyordu gözlerin siluetinin önünde, konuşamıyordum
bu ayrılık mıydı yoksa yalnızlık mı, sevda ateşiyle kavrulurken…
canım, ciğerim; gönlümün solmayan filizi
Sevgilim…
***
İnanmak…
öyle zor ki!
öyle zor ki yar gelecek diye bir şeylere inanmak artık
insan zamana aldırış etmezmiş eskiden, derdi babam
oysa şimdi zamana o kadar muhtaç ki insan,
sevgilisiz geçen bir an, Cehennem ateşlerini harlıyor.
ne yar var ne de zaman var yari temaşa etmeye
öyle zor ki sonsuzu bulup sevgiliyle hemhal olmak…
öte yandan iniltiler dahilinde geceler geçmek bilmiyor
bilmez mi insan, aşık kişi sevgiliye ser-dân
ve keşkelerin doğurduğu bir imkansızlık dünyası
öyle zor ki inanmak, sevgilim gelecek diye umutlanmak!
ihtiraslarım bir aşüftenin edasıymış, umurumda olmaz ki!
***
Ne haldir bu?
cırcır böceklerin sesini dinlerim yalnız kaldığım gecelerde
uzunuzadiye derinleşen gecenin boşluğuna yayılıyor cırcır sesleri
içimde bir titreyişin varlığı baş gösterirken, sen sevgilim
hatırımdan gitmiyor ve içtikçe başımdaki ağrılar diniyor olsa da
ölüme meydan okur gibi bir aralıkta uyukluyor gözlerim
halden hale girerken, seni unutmamak için uykuya savaşmaya başlıyorum sonra
olmuyor, uyku öyle sarhoş edici oluyor ki yeniliyorum sonunda
ve bir ihtimal
seni görebilmek için bütün bedenimi uykuya bir esiri verir gibi teslim ediyorum
Nasıl bir haldir bu sensiz geçen günler, acımasız ve derinliklerimde ıstıraplar var..
***
En nihayetinde ben de faniyim, ölüm benim için de kaçınılmaz…
her ölen gibi toprak olacak benim bedenim.
oysa ruhum…
âşk kandiliyle pişmiş ruhum sonsuzun en derinliğinde yaşayacakken
sevgiliden uzak olmayacak ümidiyle, şu anda kendimi kandırarak yaşıyorum
beklilerin oluşturduğu bir hengamda ölmek üzere bedenim
ruhum satmış kendini ve sevgilinin yolunda kurban etmiş beni
neyim, neyin nesiyim bilemiyorum bu hazan sıcaklığını kendimde yaşarken
yalnızlık öyle zor geliyor ki kışa çalmış durumda kalbim
sinemim karakışın en onulmazında açıveriyor gözlerini
en kuytu soğuk karanlığına çalmış gözlerim umutsuzca
belki, bir ses kafamın içinde yankılanarak diyor
belki, diyor, belki sevgiliyi görmek…
En nihayetinde ben de öleceğim her fani gibi oysa kabirde de yalnız olacağım
***
Meylediyorum bazen.
yar’ın siluetinin gölgelerine meylediyorum bazen
içimden, kalbimin en mahreminden kokular sürerek geliyor yar
ve gözlerinin karaltısında öyle bir bakış akıyor ki
Sinemimi delip geçerken beni ciğerlerimden ıstıraplara sevk ediyor
yar denince dilim lal olup gözlerim doluyor
ben nasılım, ne haldeyim? Umurunda olmuyor zamanın
varlığımın kudreti elinde olan Allah’a yüzüm çevirecek ar kalmadı
sevgilinin yolunda arsız dolanmaktayım aşikâr sözlerle elalemin avlusunda
hakikat tespihinde saplantılı yola sevgiliye gitmek adına
Meylediyorum. Öylece, arsızca meylediyorum…

***
Kaç bahar geçti, hala açılmadı gönlümün goncası
Bilmem nedendir, içimi acıtan vuslatsız günler yaşanmakta
Hangi kapıyı çalıp arzuhal edeyim, bahara çalmadan kış
Yangınlar külü sıcak sıcak damarlarımda gezinmekte!
Gözlerimde sis perdeleri aralanmadıkça, buhranlar esmekte kalbimde
Daralıp, ayrılıklarınefkârlarınıbende sıkıştırıp topluyor
Sen ki sevgilim! Bir buse kondursan toprağıma, tozbuz olur her şey!
Hazanlar yaşasam dahi içimde serin rüzgârlar eser,
Göz pınarlarım çehrenin siluetiyle sevinmesinin yerine serfirazıyla hemhal olur
Yılların eskitemeyeceği sevda tepelerinde haykırışlar tazelenir
Kaç mevsim geçer bilinmez, sevgilim, uzatma vuslatımı!