Cemre düşmüş gönlüme, asıl şimdi yanıyorum. Yedi kat semada ibadet eden melekleri düşlüyor düşlüyor düşlüyorum... Kalemi elime alıp hak için, hak adına sinede dem bulan muhabbetle yazıyorum... Ağustosta kar beklemek yakışmaz ama, kışın düşen cemrenin alevinden yazıyorum...Yediverenlere inat yenilgininin tahammülsüzlüğüyle yazıyorum... Hükümsüz olan sevdanın; sokak ortasında işlenmiş cinayetinin maktülü olarak yazıyorum... Ellerimi semaya kaldırdığımda; şağ omzumda şahit olan Kiramen Katibinin şahitliğinde hayra, hayır getirsin diye yazıyorum... Sinemde ısıttığım, sımsıcak dem bulan muhabbetle yazıyorum...
Öğrenmek demek, edimsel koşullanma olmamalı her zaman... Elin sobaya değdiğinde sobanın yaktığını bilmek, biber yediğinde acı olduğunu hissetmek, yada hediye aldığında sevinmek, çok mutlu olmak, sana birşeyleri öğretebilir elbette... Ama sevdiğinde yanıyorsan, yandığında acı çekiyorsan ve bunu bir hediye bilip; seviniyor, mutlu oluyorsan işte bu aşktır... Tezleri bile çürütecek, alemi içine alacak kadar büyücek, bir edimsellenmedir ve kişinin istesede istemesede koşullandığıdır... İşte aşk böyle başlar...
Sonra sorgularsın aşkla herşeyi... Neden dersin neden... Et yediğimde midem eti eritiyorda, aynı et olan midem kendini eritmiyor... Gün geceyi kovalıyor kovalıyor, neden bir türlü yakalayamıyor dersin... Biri giderken neden diğeri geliyor dersin... Bazen gülersin anlam vermeye başladı mı... Aşkı anlamayan aslında anlamadığından değil anlamak istemediklerinden inat eder... Onlar için ayı parmağınla işaret edip ortadan ikiyede bölsen yine aşkı anlamazlar... Aşkı kimde görseler kıskanır ve horlarlar... Çogu zaman eziyet bile ederler... Yollarına dikenler sererler, taşlarlar, yada bir Sümeyye klasiğidir paramparça şehid ederler... Aşk kaybetmez bu şekilde, aslında hep kazanır... Aşk kırkı geçince kendini ifade etmeye başlar... Kimi zaman aşk sevdiği için sevdiklerinden hicret ettirir... Yollara düşürür... Aşkın yolu birdir...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta