Bir 23 Nisan günüydü.Çocuktum, ergendim, adam olmaya çalışıyordum.değişen tenim, kimliğim ve yaşamın tabularına direniyordum.
Evden ilk kaçışımdı.Hangimiz evden macera olsun diye bir kere kaçmadık ki …(okulu astığımız günleri saymıyorum)
Uzun bir tren yolculuğu yapacaktım.İlk kez onlarca büyük şehir görecektim, tren penceresiyle kısıtlı olsa da bakışlarım.
Sadece gar binalarını apartmanları ve yol üstü yerleri görebiliyordum ama bunlar bana o kentlerin kimliğini yeterince anlatıyordu.
Uyuyamıyordum, sanki uyusam yol boyu bana sunulan o renk cümbüşünü, doyumsuz manzaraları ve kompartman sohbetlerini kaçıracaktım.kimbilir bir daha ne zaman evden kaçma şansım olacaktı, belki de son kaçışımdı.tadını çıkarmalıydım uykuya inat…
(etçil akbabalar üşüştü etine.sana da acıyorum onlara da.kartalların bıraktığı leşe akbabalar üşüşür unutma.ve akbabalar için aslolan leştir.nerde leş kokusu ordalar.leş arkadaşlarının, kardeşlerinin bile olsa.)
İçimdeki senle yaşıyorum sevdamı,
Bıraktıkların yetiyor bana,
Bedenine yalvaramam,
Ruhunla sevişmek neyime yetmez,
(yolcu değilim, kimseyi de beklemiyorum.sadece bize ağlamak için otogardayım)
ağladım dün gece adam gibi.
balkondaki ilk sohbetimize, sana,bize...
ağladım dün gece adam gibi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!