İnsanlar bana delirmem için gerekli olan her şeyi verdi. Bonkörlerdi, samimilerdi. Servisleri sunumları muhteşemdi. "Yok ben almayayım" diyemedim.
Askıya asan giriyordu içeriye.
Bizim insanlığımız kapıdan sığmadı.
Çıkarmaya da gönlümüz varmadı.
Çöktük kapının girişine,
izledik geleni geçeni.
İnsanlığını dışarıda bırakan,
Bu ne fırtınadır içimde kopan.
Bu ne can pazarı, bu ne kıran.
Göz gözü görmüyor, bu ne tufan...
Yerlerde can çekişen duygularım,
birer birer öldürülen hatıralarım var.
Bu ne kan deryası...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!