Sınama (1) Şiiri - Hakan Karaduman

....Herşey çok basitti belki de,

Daha üste tırmanmak; Tanrı en yukarıda…

Herşey basitti belki de;

Basılıp çıkılan ne varsa, en yukarıda…

....

Uzlaşlaştıkça uzaklaşan,

Heran canını alıp çıkan…

Herşey basitti belki de,

Sevilsin diye kucaklara bırakılan

-Belki de heran, sana sarılan…-

....

En altta kalan;

Çıkılacak yerde olmayan,

Bastığımız yerde çivilenip kalan.

Derse:

Ne değişir,

En yukarısı sizinse,

En altta kalan; -yani- Benimle kalan.

....

Deseydi:

Merhaba sınanlar, hoşgeldiniz… Ağır görünüyor yükleriniz.

Uzun yollardan geçtiniz,

Ne kadar yanlış getirdiniz;

Ne kadarsa –azsa- doğru?

Bilmenin size göre dayanılır,

Bir olmanın dayanılmaz yoğunluğu…

Yüklerin; içindekilere söyleyecek sözün

Hepsi aslında bir bütün.

Girer çıkarım içine,

Bilmezsin bile

Yeterki saydam ol,

Sudan bile.

Ama,

Zaman biribirimizi sınamakla geçti

En inanası bile, yüzde birdi.

Gerçek kenarlarına doğru incelirdi,

Yine de ara bilinmezdi...

En çok inanan bile bir katre şüpheliydi

Kendinin kendine yaptığın yettiğiydi.

Bir hilal gibi kenarlarına keskinlenen gerçek,

Içindeydi...

....

Yetmişlere çevrilir başım,

Erkek kadın, bacım,

Ne arardı sahi onlar?

Neymiş güzel;

Güzeli dünyanın?

Şimdiyse

Suskun.

Susan bir çelik gibi,

Ruhunun titrediği gibi; o ses gibi…

Bir tırnak vuruşu çeliğe,

Titreşen içindekiler gibi…

Çelik gibi,

Toplanmış beklerken kalabalığı

Serzeniş yankılanan sesler gibi

....