Simurg Şiiri - İsmail Karakurt

‘eğildik
güneşin bürdesi düştü üzerimizden’
yüzümüzde ikindiler birikiyor, dilimizde sözcükler

zamanın korkuluğunda bir kuş
gibi duruyordu evren
an’ı dolduran imgelerin dumanıydı
yahut çağıltılı işaretler kervanı
orda... yaprakların altına yazıyordu kalbimizi.

Başımızı döndüren kara taş oyunu
Gibiydi hayat
Eşiğimizde çılgın fırtına
Yüzümüzde açılıp kapanan ölümün defteriydi sanki
Yaz’ı tüketip yazı üretiyorduk hep
Alnımızdakini görenler bile
Biliyordu yaz(ı)ların bedevisi olduğumuzu
Orda... her şey ve herkes savruk deniz halindeydi.

Açılan temmuzun festivali
Giydiğimiz güneş ve çayırların serinlik yüküydü
Sözcükleri hüznünün örsüne vurup
Uğultular çıkaran bir vadiydi kalbimiz
Yazın eskimiş çölünde
Kayalara düşmeden kuşlar
Yağmurları inci ve yakuttan işaretler bilirdik
Biz yağmurları hep böyle bilirdik
Orda... vedanın kanlı müziğinden önce.

Gecenin maskesini kaldırıp nasıl
Sabahı dökülürdük yollara
Eşiğimizde çılgın bir fırtına
Sorguların tahtı kurulurdu göğsümüzde
Yüzümüz gülün
Ve ölümün dokunuş kitabi, son sözdü
Güzeldi...

Kayıptı baharın içimize değip çekilen sesi
Sessizliğin rahmine akan fecir... ve otuz kuş!