Simsiyah Senszilik Şiiri - Cihan Özel

Kaç zaman oldu kalemle kâğıdı birleştirmeyeli

Kaç zaman oldu geceden sabaha elçi olmayalı

Demek ki miyadı doldu o günlerin

Başladı nöbetimiz,

Başladı ıssız gecelerle birleşmemiz

Son sözün çınlıyordu kulaklarımda

Hoşça kal dostça kal

Evet, ne hoş kaldım ne de dost

Onu da yapamadım

Yine içimi kağıt ve kalemle paylaştım

Sen hiç okumasan da hiç bakmasan da

Yazdığın mektuplar ilk gün ki gibi

İtina ile saklanmış

Sevdiğin şarkılar sanki bugüne özelmiş gibi

Peş peşe sıralanmış

Tüm radyolar onları çalıyor

Gidişine sanki Ankara ağlıyor

O bile beyaz gelinliğini giymedi bu sene

Simsiyah yasta kış günü senden sonra Ankara

Senden sonra kedinde gitti bilinmeyen bir yere

O da dayanamadı sensiz bu eve

Her şey bıraktı kendini

Masa, kanepe, bardak tabak

Ev kabullenmiyor sen olmadan hiç birini

Yas tutuyor canlıymış gibi hepsi

Oysa ben odana hiç ellemedim

Hala terliklerin yatağının başında

Işığını da hiç söndürmedim

Her eve dönüşümde kapıyı açacakmışsın gibi

En zor da o geliyor

Akşamları kapının hep yalnızlığa açılması

Hep yalnızlığın açması

Çiçeklerini yine suluyorum üç günde bir

Ama hepsi soldu

Derdin ya bunlar sevgiyle büyür

Bu ev de sevgi kalmadı

Onlar da bana senin gibi bakmadı

Sensiz geçen her günün secelesini tutuyorum

Ne kadar dayanacağım onu hesaplıyorum

Yok, ama

Ya bu şehir yıkılacak üstüme

Ya da ben yıkacağım bu şehri altında kalacağımı bile bile

Bilmiyorum ne kadar daha yazarım

Bilmiyorum ne kadar daha katlanırım

Hayat bu sefer perdelerini drama açtı

Komediye, entrikaya kapadı

Ankara bile yasta ona bile rol vermişler

Bembeyaz kışı simsiyah geçiriyor

Bana düşende simsiyah Ankara da

Siyah kalemimle siyah hasretini

Siyah gidişini, simsiyah sensizliği yazmak

Sensizliği en siyahıyla yaşamak…