çakan şimşeklerin ışığını uzaktan görüp ürküyorsunuz siz. ben ki o alaca fırtınanın tam ortasındayım.
korkuyorum gökyüzünün uğuldamasından. hayır ben olamam o karkan! olsa olsa küçük bir çocuktur o... bir çocuk kopuyor ruhumdan. sonra bir çocuk daha, bir daha... çocuklarım oluyor o ışıldayan karanlıkta; tamam babası benim bunların ama anaları yok! öksüz, sevgisiz, korkak çocuklar bunlar...
yetiştirme yurduna bırakıyorum bu anasızları; bakıcılarından dayak yiyorlar, gül bitmiyor yanaklarında... öfke bitiyor, korku bitiyor, umutsuzluk bitiyor... ilkokula başlıyorlar sonra, ufacık bedenler de yüz çeviriyor öksüzlere, dışlanıyorlar... dışkapısından mezun oluyorlar ilkokulun. sonra, büyüyor yaşları, onlara vuran eller de bırakıyor onları...
tanıyorsunuz aslında onları, haber bültenlerinde, televizyon dizilerinde, sinema filmlerinde görüyorsunuz onları: kapkaççı, tinerci, sokak çocukları onlar... ve belki tanışıyorsunuz da bir kaç tanesiyle, hayatın acısını vuruyorlar size de; polis tutanaklarında geçiyor adınız... şikayet ediyorsunuz onları.
Tamamını Oku
Hepimizin içinde bir korku... Bir çocuk vardır... Elinden tutulup şefkat gösterilecek.... Kucaklancak... Yüreği ısıtılacak... Duyarlı yazından dolayı teşekkürler, Ufuk Kardeşim... Çok değerliydi.... Kalemine sağlık....
biz insanlar yıldırımın gökten düştüğünü sanırız
oysa, yıldırım toprağı yarar ve göğe fırlar...
saygılar..
Sosyal bir yaraya parmak basmışsınız.Duyarlılığınız için teşekkürler.
evet...düsündürücü bir yazi! duyarliliginiz akisleniyor ufuk bey satirlarinizda yüreginize saglik........
Gok güzel Yorumlayarak,yazıdığınız bu güzel yazı için tebrik ediyorum.
Mürsel Adıgüzel
iç acısı yürek sızısı birileri yani biz bir şeyler yapmalı tebriklerimle Ufuk Kardeşim....
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta