Sımon Bolıvar Şiiri - Mesut Yüksel

Karayip sabahıydı, deniz kıtanın ismini
tuzlu bir yemin gibi fısıldıyordu.
Caracas’ta bir çocuk sessizliğin kalbinde büyüdü;
kader o gün haritaları değil,
insanın damarlarındaki sınırı değiştirmeye karar verdi.

İspanyol tacı göklerde ağır bir pas gibi asılıydı.
Toprak altınla değil, birikmiş bir çığlıkla parlıyordu.
Yerli, köle, çiftçi ve asker acının ortak alfabesinde
birleştiler; Bolívar o alfabeden
bir hürriyet cümlesi kurdu.

Ardında annesiz bir çocukluğun soğuk külleri,
önünde zincirlenmiş bir coğrafyanın taş uykusu vardı.
Sözü kılıcından önce kesti karanlığı;
kılıç sadece sözün mühürleyeceği
yeri bekledi.

And Dağları’nda zaman soğuktan dondu.
Kar askerlerin botlarında değil,
imparatorlukların küflü vicdanında eridi.
Zirveye tırmanan bir ordu değildi artık bu;
yerçekimine karşı çıkan bir inancın isyanıydı.

Boyacá’da rüzgâr asırların yönünü tayin etti.
Carabobo’da tahtlar devrildi, toz bile kalkmadı;
çünkü kralların uykusunu bölen nal sesleri değil,
tarihin kendi kabuğunu
kırmasıydı.

Ama Bolívar biliyordu; özgürlük
üzerine taç giydirilecek bir baş bulamaz.
Cumhuriyetler ihanetin gölgesinde kuruldu,
dostluklar barutun alevle
ilk busesi kadar kısa sürdü.

Gran Colombia bir düşten fazlasıydı;
bir haritadan daha geniş, bir ömürden daha derindi.
İnsan o devasa rüyaya sığamadı,
kendi küçük hırslarının
çitlerini ördü.

Son yolculuğunda alkışlar birer birer çekildi.
Ne bir bayrak kaldı ne bir selâm vardı.
Sadece uçsuz bucaksız bir deniz
ve ardında bıraktığı
yarası hâlâ taze bir kıta kaldı.

Tarih bu hikâyeyi taşa değil, rüzgâra yazdı.
Bu topraklardan bir adam geçti;
krallara değil, insanın içindeki
o kadim korkuya savaş açtı
ve kazandığı şey toprak değil, bir uyanıştı.

Bugün her bağımsız güneş
Andlar’ın arasından bir hançer gibi doğarken,
adı rüzgârın en hür yerinde yankılanır;
Bolívar.

O artık bir isim değildir,
sınır tanımayan bir ruhun
takvimidir.