Şimo Şiiri - Sinan Şeker

Göğü yüzüne düşenin , gönlü yol’a mı düşer

ilk adımladığın toprak
rüzgar zamanı geldiğinde ilk neleri savuruyorsa
bil ki son adımladığında da aynı şeyleri savurur

O daha ilk cümlenin öncüsüyken
eğreti oluyor sözcük

sana zayi diyorum
şafak sızması
bir
göç nasırının ağıtıyla

kaçıncı bu
sözü birikmişken harfimin sırtına
azmi devriliyor yolların
adında dar geçimsizlik makamı
kaçıncı bu
yorgun suretinden düşerken toz
ve gece

ağaçlık bir ahkamla kül korkusuyum
şimdi ateşe atsam kendimi
bir daha sönemem
biliyorum

göçten dönen seyyahı selamlarken bakışlarım
o yorgunluğu terbiye ediyorum

takatsiz sorgular uyandıran
kaç yorgun ihbar var gözlerimde
bir bilsen

fer çember bozması
ahir zamanlı gün dönenceli belki
çengisi dilsiz oynuyor ruhumda

kaç makam taşıyabilir ki
sırtı haddimden hal eylerken
önce figüran bir özür
sonra füruzan bir kusur
nice cebelleşir ehli yazgıda

şimdi
kızıla uğramadan bitemeyen günler gibi
düşüm den geçen gülüşlerin