Simitçinin Ölümü Şiiri - Can Damar

Sabahın kör saatinde
Almak için beşyüz simidi;
On kilometre yürüdü
Karanlıkta simitçi.

Dizdi özenle
Sermayeyi tablaya;
Bu Ahmet Abi’ye,
Bu da Müjgan Abla’ya.

Keslerinden giren
Kar suyuyla
Çorapları iyice nemlendi;
Kimbilir kaç kez
Ünledi aynı sesi:
“Simitçi! ”

Yeni sarmıştı
son siparişi gazeteye;
Sesi boğuldu,
Son Simitçide
Kilitlendi.

Nefesi açamadı
O kilidi;
Sol göğsüne
Aniden giren sancıyla,
Eğreti tablasına yüklendi;
Dağıldı simitler yerlere;
Zavallı simitçi sallandı,
Sallandı,
Oracıkta can verdi.