Simitçi Çocuk Şiiri - Eyyüp Enis Nebati

Ben onbir yaşında bir adamım,
Ve iki çocuklu bir babayım,
Babamın gittiği günden beri…

Bir tepsim var, küçücük,
Bir de fırıncı abi, kocaman,
Bana nasihat eder her zaman
Dikkat et yavrum der, aman!
Sakın kimseden şeker alma,
Kimsenin yanında paranı sayma,

Konuşuyor fırıncı abi baba tadında
Oda biliyor aslında

Ben onbir yaşında bir adamım,
Ve iki çocuklu bir babayım,
Babamın gittiği günden beri…

Fazla konuşmaz anam, asil kadındır,
Kızkardeşim asuman, hayali vardır
Acıktımı beni yer, kardeşim yiğit,
Simit, simit, taze simit!

Karşı yoldan simit isterler bazen,
Koşarım karşıya yetişmek için,
Aklımı kaçırır, bir fren sesi
Birde küfrü basarlar niçin?

Kız kardeşim asuman, kardeşim yiğit,
Simit… simit… taze simit…

Ben onbir yaşında bir adamım,
Ve iki çocuklu bir babayım,
Babamın gittiği günden beri…

Dışarda çalışmak zor olsa da
Alışıyor zamanla insan,
Alışıyor,
Susuzluğa, aclığa, soğuğa ve sıcağa
Alışıyor insan
En çokta yanlızlığa…

Amca almaz mısın oğluna,
Teyze ya sen?
Al bir tane abla,
Seversin yersen.
Kız kardeşim asuman, kardeşim yiğit,
Simit… simit… taze simit…

Her sabah çıkarken bakma ardımdan,
Bu kadar kendini incitme annem,
Üzülme, korkma, yapma bu kadar,
Ağlama ne olur, dinle bir tanem,
Esnaf abiler, kolluyor beni,
Ağlama bu kader, üzmesin seni.

Kız kardeşim asuman, kardeşim yiğit,
Simit… simit… taze simit…

Ben onbir yaşında bir adamım,
Ve iki çocuklu bir babayım,
Babamın gittiği günden beri…

Annem ve kardeşlerim sarılıyor her gece
Bir sessizlik çöküyor, yiğit “baba” deyince,
Hepimiz ağlıyoruz, annem feryat edince,
Heyhat dağ gibi babamız gitti,
Dağ gibi babamız toprağa girdi.

Kız kardeşim asuman, kardeşim yiğit,
Simit… simit… taze simit…
Baba... Baba... Ah baba...
Simit… simit… taze simit…