Simitçi cocuk Şiiri - Muhlis Şutanrıkulu

uykusunu koymuş cebine
sabah erkenden
düşmüş yollara
simit tablası başında
dolaşıyor otobüs minübus duraklarını
sıcak simit diye bağırarak
belkide geleceğini satıyor
farkında olmadan simitci cocuk
babası hapiste
annesi ise gündelikci
büyük şehirde
yarım kalmış
hayatın
mücadelesini veriyor
körpe bedeniyle
en çokta okul
önünden geçerken
hüzünleniyor
içi burkuluyor
gözleri doluyor
sesizce uzaklaşıyor
arkasına bakmadan yürüyor
bitirmeliyim simitleri
akşam olmadan
yorgun dönüyor eve
kuçağında iki ekmek
oturduğu yerde uyukluyor
hayeline ise
ders zili çalıyordu