Simit Gibi Sıfırım Şiiri - Ahmet Tulganer

Ben simitçi Abdullah,
Sabah beş dedimi ayaktayım.
Gün doğmaması gerekir üstüme.
Yüzümü yıkadım az önce,
Fakat gözüm yine açılmıyor.
Ne çare mecburum kalkmaya.

Herkes gibi kahvaltı yapmak istiyorum.
O nasıl bir duygu tatmak istiyorum.
Kahvaltı yapmak acaba nasıl bir şey,
Hayal bile edemiyorum ki.
Çayı demlemek,
Peynir, zeytin, yumurta,
Sofrayı hazırlamak, telaşla,
Neşeyle toplanmak etrafında,
Sohbetler etmek gülerek,
Sevdiklerinle.
Belki bir gün gerçekleşir,kim bilir.

Sabahın ilk ışıklarıyla, yoldayım.
Gevrek fırınına geldim yine,
Fırın sıcak, fakat ben üşüyorum.
Isıtmıyor içimdeki soğukluğumu,
Hiçbir şey,

Ver fırıncı simitleri tek tek,
Ne bir eksik, ne bir fazla.
Hak, korktuğum tek gerçek.
Başka şey korkutmaz beni,
Bu yalan ve sahte dünyada.

Yollardayım işte yine,
“Haydi taze, çıtır simitttttttt,
Sıcacıkkkk, yeni çıktı bunlar”,
Diye bağırıyorum,
Her zamanki gibi,
Yankılanıyor sesim sokaklarda.

Simitle bütünleşmişim sanki.
Bazen simit gibi,hissediyorum kendimi.
Yuvarlak ve tam ortası, boş.
Bom boşum gerçekten,
Yüreğim, hayallerim, evim hep boş.

Ayrıca simite de benzemeye başladım.
Simitin rakam karşılığını bilir misiniz?
Hayallerim bile yok.
Simitim işte aynı,
Koca bir sıfır.