Hiçbir şey değişmedi.
Ben de öyle..
Hala kendi içimde aradıklarımla kayboldum, kalemlerle dolu bir küvetin içi gibiyim.. Uzun zaman önce, yazabildiğim için seninle sevişirim demiştim dünyanın en güzel insanı..
Oysa güzel gülerim güzel gülen varsa, sohbet de edilebilirim, herkes kadar çirkin ve soluyorken tüm dünya, benimde renklerim azalabilir dedim..
Acelem yoktu; eski kitap kokan, sıcak, sessiz ve sayfalar her çevrildiğinde sanki kitaplar uykularında iç geçiriyormuş gibi hışırtılar duyulan bir odada olmaktan mutluydum..
Yüzüne baktım, o çok eski bir şeye bakar gibi, odadaki tüm tabloların yüzlerini duvara çevirip sırtımı döndüm ikimize, gözlerime vicks sürüp ağladığım bu gece , gerçek acının ne olduğunu anladım..
Bu yüzden bedenden ötesinin anlamsızlığına acımayı bıraktım..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta