Buğulu bir nefes kadar,
Tanıdık geliyor bana hayat.
Sokak lambalarına asıyorum bakışlarımı.
Köşe başında unuttuğum ayak izlerimde,
Adımlanmış yollar uzak artık bana.
Bir buket papatyanın titrek renginde,
Koklanmış şiirler yasak artık sana.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta