Şimdi Söz Bana Sükut Etmek Sana Kaldı

ŞİMDİ SÖZ BANA, SÜKUT SANA KALDI...
Alışırımsam bir gün yalnızlığa,
Oturmam gönül sofrana dedim duymadın.
Sana uzanan ellerim boş kalırsa,
Uğramam yüreğinin kıyılarına dedim anlamadın.
Duygularımı muallağa bırakırsan,
Yoluna baş koyan beni arasan da bulamazsın dedim umursamadın.
Sabaha kan çanağı gözlerle uyandığımın,
Çayımın bardakta, heveslerimin kursağımda,
Bakışlarımın gökkubbede asılı kaldığının farkına bile varmadın.
Şimdi saçlarım tutam tutam avuçlarımda,
Duymadığın fısıltılarımı birikmiş ahhlar devraldı.
Şimdi söz bana, sükut etmek sana kaldı.
Bu saatten sonra sandalımın küreği kırılsa da lal olur dilim,
Sesimi duyurmam sana!
Gökkuşağını gökyüzüme kursan da,
Kör olur efsunlu gözlerim,
Aşkla bir daha bakmaz sana!....
Döndü Dülger