Şimdi Sen Yoksunya Şiiri - Şerife Tekmen

Hani şimdi yoksun ya,
Belki de hiç olmadın ya…
Sözcüklerimiz vardı hani,
Hani “bizim” olan
Onları döküp döküp masaya
Cümleler kuruyorum;
Hepsi eksiltili cümleler oluyor,
Sonu olmayan…

Yalan desem;
İşte elimde, avuçlarımda hepsi.
Onlar,
Sadece benimmiş meğer.

Boş bir sandık…
Masalım ya ben,
Her şey masalmış benim yazdığım.
Belki de yoksundum her şeyden
Yetimdim;
Bir masala sığındım.

Bulutlar gelip geçiyordu,
Zaten yok olduğunu utuyor,
Avunuyordum esen rüzgârda.
Şimdi yoksun ya
Yağmurlar aldı götürdü tüm yalanları,
Bana boş sayfalar kaldı
İçi boş sandıkta.
Karıştım sayfalara ben de
Sözcük sözcük
Harf harf
Eksildim.
O sandıkta kaybolup,
Bir masalda tutuklu kaldım.
Çıksam hayat,
Kalsam yoksunluk, zindan.

Sorup duruyorum
Canıma değen her türküye
Neden esir ettin beni
Onmaz yaralara?
Şimdi yoksun ya
Yürüsem yol uzun,
Kalsam, bitmeyen masal...