Şimdi sen soluyordun Şiiri - Yasemin Yılmaz

Güller gibi solan her telin, o çocuksu yaşlarımda ızdırap kaynağımdı.
Bensiz bu dünyadan nasıl giderdin?
Seni tanımış, ilk seni sevmiştim.
Yokluğun soluksuz günlerimdi, ya sensizlik...
Neşeli her adımımda sen tutmuştun ellerimi.
Paylaştığın ise her şeyindi.
Acımı, ümidimi… Sarıp sarmalamıştın.
Şimdi… Sen soluyor bedeninden beden verdiğim varlık yeşeriyordu.
Bir zamanlar yarın sendin, şimdi ise ben.
Uzaklaşıyorduk…
Buluştuğumuz o yerde değildin.
Yavaşlıyor, yorgun gözlerle dalıp ötelere gidiyordun.
Tatlı bir sohbetle seni o dalgınlıktan almak için yüzüne gülümseyiş ekmek için çabalayışım…
Kendimi düşündüğümü şimdi fark ediyorum.
Anne sen her şeyimdin...
Şimdi hiç bir şeysiz kalakalmak...
...
...

Güller solarken ağladım anne.
Sıcacık yaşlar aktı yanaklarıma.
Sen yoktun…
Ak yüzlü, nur yüzlü anne…
Bir şeyler eksikti…

Artık ömür bahar değildi.
Sonbaharın o acı rüzgârı sokaklarda esti.
Sensizlik ise en acı rüzgârı bir anda kesti.
Dünya durdu belki ya da ben yoruldum