Şimdi Sen İnsanmısın

Sonuçta; uçsuz hayalleri vardır, var oldukça insanın soyu.
Tıpkı karanlık gibi gündüzün ışıksı ve aydınlık, ateş gibi yakmayan;
Gök mavi ve zümrütten daha yeşil ve göz alıcı
Daha serin ve uykudan hafif, candan tatlı.
Ne Lut ne de Hud'dan bahsi geçilen, binlerce yıl sonra
Hala nefes alıyorsa toprağın; canında ten, ten balçıktan fazlaysa!
Gidilen yol, gelmeyen bir son daha çok tükenecek
Varlığın içinde şeytanın intikam yemini vardır.
Biçilmiş hayatlar, giydirilmiş hırkası
Söz düşmüş göze, dil cenap, yürek taş kesilir!
Aranır mana, karanlık yücelir baş kesilircesine.
Hak kırgın, ateş kızgın, kaynıyor gerçeklik!
Ey lütufu kesilmiş, rahmetin kapısından çekilmiş ayak!
Sana tövbenin kızgın kapısı, kor ateşin efendisi
Sana korkunun ve dehşetin akıl mayasından
Aklın almayacak bir sondur dünyanın en güzel yeri.
Hazırlan ve öfke giydiğinde karanlığı
Karanlık sana haktandır! Hatırla!
Ektiğin bütün acıları ve üstünde gezdiğin hayatları.
İnsansın işte sen!
Sen kimsin sordun mu kendine?
Neyin yüceliğidir bu üstünlük yarışın, son durağına
Geldiğini görünce tövbesizliğin gözyaşı akmayacak.
Bir daha insanlık sana varlık âleminde
İşte budur insan işareti edilmeyecek
Sen varlığın utancı, utanç senden feragat isteyecek!
Şimdi sen insan mısın? Varlığına değil
Ondan feragat et kendinden sıyrıl
Ve sor! Ben insan mıyım?