Şimdi Olsaydın Şiiri - Deniz Devecioğlu

Seninle bu dünyanın halini konuşurken stres içinde olurduk.
Ülkenin her tarafından peyda olan yangınlara sinirlenirken bulurduk kendimizi
Yeni yetişen 20 li yaşlarda gençlerin neleri yapmadıklarını,
Eğitilmemiş, kendini eğitmekten aciz kulların ne hale geldiklerini konuşmaktan yorgun argın düşerdik şimdi.
Çayın çorbanın tadının değiştiğini, eskiden ne güzel demlerdin pencerelerine naylon geçirdiğimiz evde. Şimdi olsaydın bu yaz sıcağında köydeki evimizin balkonunda üstelikte sobada demini almış yemeğin yanında içerdik çayımızı değil mi?

Onlarca belki sevdiğim oldu, platonik veya ellerini tuttuğum kızlar da oldu. Hiçbirisinin yokluğunu hissetmiyorum.
Senin yokluğun, varlığından daha ağır geliyor.
Yanına gelmek isterim ama senin makamına yetecek kadar sevabım olmayabilir.
Gitmek güzeldi.
Şimdi bu dünyada benden az senden hiç kalmadı.
Hal böyle olunca buranın çekilir bir yanı yok.

Özlemek, gözyaşı döktürmüyormuş bunu anladım.
Özlemek, nefesimin düğüm düğüm boğazımda takılmasıymış.
Gerçek özlemek, kalbimin damarlarının tıkanması kadar ağırmış.
Gerçek özlemek, son saniyesine giren saatli bir bombanın patlayacağını ve oracıkta öleceğini düşünürken bulmakmış kendini.

Bu dünyada yaşamanın ve var olmaya çalışmanın,
Birilerine kendini kanıtlamak ve göstermek için uğraşmanın,
Yaptığın şeyleri beğendirmek için kusursuz olmanın,
Hiç mi hiç değeri yokmuş…