Şimdi Neyiz - Garib Çoban

Şimdi Neyiz - Garib Çoban

Ben topraktan yükselen bir fidanım, çoban yıldızının ışıklarına bakmak için.
Sönmüş odunlarla gönül evinden çıktım.
Sadece bir duman izi olmaktan bıktım.
Bu da benim yakıcı varlığımı uzatırdı.
Hiç düşündün mü, beni neden terk ettin?..
Yaratıcı en karanlık anlarda neden sessiz görünür?..
Neden en çok ihtiyaç duyduğumuz anda gökyüzü büsbütün sessizmiş gibi görünür?..
Bunu anlamak, imana bakış açınızı değiştirecektir.

Gündoğumu tüm sabah boyunca sürmez.
Gün batımı bütün akşam sürmez.
Her şeyin bir sonu vardır.
Bedenim sevdiklerimin hepsinin kaydıdır.
Bütün bedenler o kayda sahiptir.
Şiirlerin arasında hala kayıp mıyım?…
Bir zamanlar iyiliklerimle, karşılıksız sevmelerimle güzeldim, şimdi ben kendim oldum.

Allah'ın suskunluğu imanın en zor imtihanıdır.
Dua duvara tosladığında.
Ruh feryat ettiğinde ve cevap alamadığında.
İşte o zaman şüpheler ortaya çıkıyor.
Rabbim beni terk mi etti?…
Ve bu soru!…
Mansur gibi bizi yalnızlığın çarmıha götürür.
Bana umutsuzluğunu anlat, ben de sana benimkini anlatayım, çok geçmeden.
Görüyorsun ya, çünkü bende yok, bende bile yok.

Benim her zaman sevgim var zavallı korku.
Hayatıma bu kadar sadık bir yoldaşlık eden.
Buradayım olur, benim söyleme tarzımla, bu bir aşk ilanı.
Her insan hayatının bir noktasında Allah'ın sessizliğini yaşar.
Dua ediyorsun.
Ve cevap yok.
Ağlıyorsun.
Ve acı hala orada.

Bir işaret arıyorsun teheccüt vakti.
Ve gökyüzü boş görünüyor, şems vakti.
Ruhun haykırır!…
Ama yalnızca kendi yankısını duyar.
Allahım, Allahım beni neden terk ettin?.
Ve gönlün çarmıhtaki bu sözleri umutsuzluğun bir haykırışı değildi.

O sözler sevginin gerçekleşmesi ve acıların anlaşılmasının anahtarıydı.
Gerçek bir terk edilme değildi.
Bu, sadakatin gerçekleşmesi ve her acı çeken ruhun feryadıydı.
Çarmıhtaki yanım tarafından terk edilmedim.
Seven sevdiğini asla terk etmez.
Ebedidir ve dünyalık putlarla bölünemez.

Fakat insan, insanlığıyla dünyanın günahının ağırlığını taşıdı.
Ve ruhun yaradana yüz çevirdiğinde hissettiği aşırı ızdırabı bedeninde deneyimledi.
İşte bu gönlümün sözlerinin sultanı.
Ben teheccüt vakti feryat ettim, şems vakti bana cevap vermedin.
Fakat sen övgülerin ortasında oturuyorsun, ey sevgili.
Fakirler yiyip doyacak, Rabbini arayanlar O’nu karşılıksız severek övecek.

İman, her şey açıkken inanmak değildir.
Her şey kaybedilmiş gibi göründüğünde bile tutunmaktır.
Aşık garib çoban şöyle diyordu!..
Ruhun karanlık gecesi, yaratanın uzakta göründüğü.
Ama aslında her zamankinden daha yakın olduğu an.
Yakub’un duasının Yusuf’u kuyudan çıkarması gibi.

Adam, sizi okumaktan keyif alıyorum dedi.
Kadın, kayıp bir zamandan geliyorum, ben hem anne ve kızım.
Beni bir sevgi adası yapan bu aşk canavarının eseriyim dedi.
Sevgi, onların dünyasına aktarmak istediğimiz bir soruya ait karalamaları ve kelimeleri var dedi.
Bu bir umutsuzluk belirtisi değildi.
Aksine dünyanın gözleri önünde gerçekleşen bir aşktan kehanet idi.

Allah onu terk etmedi.
Ve sizi de terk etmiyor.
Eyüp'ün hikayesine bakın!…
Her şeyini kaybetti!…
Aile, zenginlik, sağlık ve rabbinin sessizliği onu tüketiyordu.
Ama sonunda Rabbi konuştuğunda, onu asla terk etmediğini gösterdi.
Seni sadece kulaktan dolma olarak tanıyordum dedi Eyüp.
Ama şimdi gözlerim seni gördü.
Rabbinin sessizliği yokluk değilmiş.
Bu bir süreç, imanın arınmasıdır.

Yeraltındaki bir tohumu hayal edin.
Dışarıdan bakıldığında hiçbir şey olmuyormuş gibi görünüyor.
Ama içeride yıkılıyor, kök salıyor, dönüşüyor.
Ahde vefalı olanlara yaratanda aynı şekilde yardım ediyor.
Görmediğinde, hissetmediğinde, her şey kuru göründüğünde.
Karşılıksız sevginin, en derinden etkilendiği zamanda aşık yapan.

Aşığın kıyameti sessizlikten önce gelmedi.
Çile geçmeden şan ve şeref gelmez.
Bu yüzden!…
Sessizlikte ne yapılır?..
Eğer Rabbinin uzak göründüğü aşamalardan birindeyseniz.
Ümitsizliğe kapılmayın.
Karşılıksız severek dimdik ayakta durun!..

Mutlak yalnızlığımı, kendi bilincim dışındaki tüm bilinçlerden sürgünümü düşündüm.
Yalnız olduğumu ve hayatımı ve ölümümü sürdürmek için yalnızca kendime güvendiğimi düşündüm.
Hiçbir varlığın bana ihtiyacı olmadığını, hiç kimsenin hayatını tamamlamak için bana ihtiyaç duymadığını düşünmek.
Aynı şey senin de başına geliyor.

Eğer sevginin sessizliğindeysen.
Dua etmeyi bırakmayın ve Rabbine sorunuzu değiştirin.
Allahım nerdesin deme?…
Allah'ım, bu sessizlikte bana ne öğretmek istiyorsun?…
Çünkü, Rabbim sustuğunda sen yok olursun.
Çünkü o, ruhunun derinliklerinde yaşıyor.
(Y.ed - Biz Bu Dünyaya Niçin Geldik Albümü)