Şimdi Mevsim Sen Şiiri - Bünyamin Kartal

Mevsim sen, aylardan gözlerin,
Ve günlerden ellerin.
Tırnak uçlarından tuttum geceyi.
Teninin rengini almış gök.
Bütün ırmaklar kanım gibi deli akıyor şimdi.
Ve kum saati vakit tamam diyor,
Uçsun tüm tutsak kelebekler.
İsminin geçtiği şarkılar besteleniyor dudaklarda.
Göğsümün orta yerine oturmuş bir yumruk gibi,
Nefesimi kesiyor saçlarının ucundaki ay ışığı.
Mevsim sen aylardan gözlerin,
Ve günlerden ellerin.
Çifter çifter uçuyor kumrular.
Maviyle kızılın aşkını seyrediyorum,
Toprağın en sıcak olduğu kıyılarda.
Ve bir ayrılık yudumluyorum gözlerinden.
Sağ elimde soğuk bir çay,
Sen giderken doldurmuştun hani.
Acı, katran gibi.
Ama senin ellerinden diye içiyorum iliklerime kadar.
Ve en koyu harflerle yazıyorum ismini,
Kader torbasına.
Yine mevsim sen, aylardan gözlerin,
Ve günlerden ellerin.
Kayıp giden terlemiş avuçlarımdan.
En solgun renkleriyle açıyor şimdi çiçekler.
Yürek atışları yavaşlıyor duvar saatimin,
Ve akrep biraz daha kaçıyor yelkovandan.
Bu mevsim kardelenler yok,
Göçmen kuşların heybesine gizlenmiş türküler.
Duydum,
Saçların rüzgara yoldaş olmuş,
Kıtalar dolaşıyormuş.
Gül suyunu gözlerinden içiyormuş okyanuslar,
Ve izne ayrılmış ay, uzun bir süre,
Yerine gözlerin bakıyormuş.
Şimdi buralarda;
Mevsim hep sen,
Aylar hep gözlerin,
Ve günler hep ellerin.