Şimdi Karanlığıma Sustum....

Sonsuzluğuma ve karanlığıma dökülen güneşde tutuldu artık........Şimdi; öyle özlemek, delilercesine umut etmek yokkk...Gözlerimi sonuna kadar açıp binbir ümitle güne sarılmakta yokkkk...Yani sana dair her şey o lanet olası tutulmanın ardında kaldı... İçimden bir ses Kendime dönüşte güzelmiş diyor......Kendim kim ki? ? Yani nee? ? .....Yani şimdi ben sensiz olunca mı? kendime dönmüş oluyorum... Yani burukluğumla özdeşleşip, yüzleşerek mi? kendim oluyorum...Öyleyse ben sensiz bir kendimi hiç istemedim ki... Kendimle olmak yalnızlığıma tutunmaktı...Umutlarımın ışığında yarınıma aşık olmaktı...Nerden bilebilirdim ki yarınımda senin var olduğunu...Oysa benim tek sevdiğim onlardı...Yalnızlığım, umutlarım ve yarınım...Beklediğimse galiba sendin...Şimdi sende gittiğine göre neyi isteyebilirim ki artık onlardan.....Artık onlara sığınamam ki.....Lanet olası tutulmanın ardında kalan koca yalanlar.... Şimdi sensizliğime, yalnızlığıma ve acılarıma sustum...Sana dair tüm hayallerimi, gözyaşlarımı, sen sen ve sen bağıran tüm seslerimi karanlığa gönderdim...UMUTLARIMI da... Bütün hesaplaşmaları ve tüm yalnışlarımı içime boğdum...Gecelere pustum kendimi...Kocaman bir yalan attım dünyama...Ve sadece ben inandım bu koca yalana.....Şimdi ne yaptığımı daha iyi anlıyorum... Evet; ben içimde, özlemlerimin gölgesinde ve umutlarımın kocamanlığında bir ateş yakmışım meğer...Ve bu ateşi yalnızlığımla alevlendirmişim...Çoğalsın diye de umutlarımla beslemiştim...Ve hiç sönmesin diye de yarınlarımı içine gömmüştüm... Lanet olası tutulma ve lanet olası, o deli esen rüzgar her şeyi söndürdü...Yaktığım ateşin külleriyle baş başayım artık...Şimdi o ateşte yakamadıklarımla baş başayım artık...Şimdi sustuğum ve pustuğum her şeyle baş başayım artık... ŞİMDİ KARANLIĞIMA SUSTUM... Oysa…………. Tüm düşlerin ennn düşünde, düşündüklerimin sessizliğinde ve sonsuzluğunda bir yerde, bir SENN vardı en derinlerde...