Şimdi Herşey Ağır Aksak İlerlemekte..

Geldiğinde bayram çocukları gibiydi kalbim…işte dedim en büyük bayramım bu benim…Bir küçük söze, bir gülüşe kanabilecek zayıflığımda geldin bana….. sende öyleydin aslında. Yaşanılanlar birbirini ne kadar da tamamlıyordu.yorgundun yaşadıklarından,yorgundum yaşanılacak, emek bekleyen sevdalardan… tahammül edebilecek yüreklere bile sahip olamamışken henüz, buluverdik kendimizi hayatlarımızda…kırgınlıklar, kızgınlıklar, ısrarlar adı her neyse onların, dolduruverdi yüreklerimizi biranda…. Yaşama kıyısından köşesinden tutunmak gerekliydi ve en güzel yoluydu bunun aşk..biz öyle yorgun iki yürektik ki aslında yaşama tutunma yolları ararken farkedemedik bile en kutsal tutunuşu. Kalıplarımız vardı bizim. Doğrularımız yanlışlarımız, korkularımız ve içinden bir türlü çıkamadığımız ikilemlerimiz vardı. Kör sağır ilerledik yine de hissedemeden,yüreklerimizi bile açma cesaretini gösteremeden..hissiz oluyo insan zamanla, uyuşuyor yüreği! Ne düşünse ne yaşasa boş aslında…açamıyorsak yüreklerimizi, sevdalanmak nafile aslında…Bayramlarımızı çoktan bitirdik biz aslında hırçınlıklarımızla, sabırsızlıklarımızla…Herkes yaşamında ağır aksak ilerlemede şimdi. günlük telaşlar, günlük konuşmalara gebe her şey..beklenen ne varsa yaşamdan ağırlığınca yükü üzerinde..öyle bir ağırlık ki yüreklere bile hükmetmekte......