Şimdi Gidiyorsun Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Ve şimdi gidiyorsun,
Ellerin ceplerinde, sessizce.
Sözler yorgun, kelimeler suskun,
Aramızda kalan sadece boş bir hece.

Sen gittikçe büyüyor aramızdaki mesafe,
Bir uçurum oluyor dudaklarınla adımların.
Ben ise köprüler kurmaya çalışıyorum,
Ama her tahtası, senden bir yalanın.

Ve şimdi gidiyorsun,
Bir sonbahar yaprağı gibi savrularak.
Köklerimi bıraktım oysa senin toprağında,
Ama sen, rüzgâr gibi kaçıyorsun durmadan.

Biliyor musun, gitmek ne demek?
Hangi istasyonda beklenmemek mesela…
Bir vapurun dumanında kaybolan yüz olmak,
Ve dönüşsüz bir biletin cüzdanda paslanması.

Şimdi gidiyorsun,
Ama arkanda bıraktığın yükle.
Bir valiz dolusu söz,
Ve hiç açılmamış bir "özür" çantasını taşır gibi.

Hangi rüzgâr dolduracak şimdi yokluğunu?
Hangi yağmur yıkayacak sokaklara sinmiş adını?
Güneş mi daha erken batacak bu şehirde,
Yoksa günler mi uzayacak sensiz?

Ve şimdi gidiyorsun,
Ama aynalarla konuştum dün gece.
Onlar senin yansımanla hala kavgalı,
Hala çatlaklarında saklıyorlar gülüşlerini.

Bir dalga gibiydin sahillerimde,
Geldiğinde hep köpüklü, coşkulu.
Ama dönüşünde deniz çekildi ardında,
Sana kalan, kumda izler ve sessizlik oldu.

Gittikçe uzaklaşıyor sesin,
Bir melodiydin, şimdi bir fısıltı.
Şarkılar bitti, plak durdu,
Ve yalnızlığımın nakaratı başladı.

Ve şimdi gidiyorsun,
Ama gittiğin yerde,
Bir daha kimseyi böyle sevebilecek misin?
Yoksa hep biraz eksik, biraz yarım mı kalacak?

Son bir soru:
Seni unutmayı başarabilir miyim,
Yoksa içimde bir yemin gibi mi yaşayacaksın,
Asla tutulamayan?

Ve şimdi gidiyorsun,
Ama ben hâlâ buradayım.
Bir tren garı gibi, gidişini izleyen,
Ve dönmeyeceğini bilen bir beden....