Şimdi Gelme Artık Şiiri - Mehmet Zafer

Döşüme zulaladığım fırtınaların
Ceset kustuğu bu şehirde,
Sana yitirdiğim sevdamı ararken,
Gırtlağıma sardığın acıların şah damarında
Soluksuz kalıyorum.
Engininde kaybolduğum gözlerini,
Yüreğime diktiğim gün,
Aklımı yitirdim.
Sen giderken
İçinde kaldığım girdapların ardında,
Yıkıntıları üzerime yığan
Depremlerin kalıntısıyım şimdi.
İçimdeki karanlık kor yangın,
Dinmeyen bütün sızılara gebe,
Ruhum fahişe..
Her gecenin bitiminde,
Sancılı doğumlarla her kavimden
Piç acılar doğuruyor kalbime.
Yanaklarımdan süzülen katran gözyaşlarında,
Bağrıma bastığım acıları,
Yalnızlığıma kurban ediyorum.
Damarlarıma
Hece hece narkozladığım ruhum,
Kâfir bir ölüme gebe artık.
İçim çığlık dolu,
Şimdi hangi çığlığı atsam,
Bu şehir yanacak.
En sessizini söylüyorum,
Seni sadece sevdim.
Cebindeki bileti çıkarmayı unuttuğu için,
Kondüktörden azar işiten
Garip yolcu gibiyim.
Yürüdüğüm bu sokaklarda,
Her kaldırım taşına adını ezberlettim.
Bu kadar umarsız olduğunu,
Önceleri garipseyeceksin.
Ama zamanla kendini tanıyacak,
Ve sana sen de alışacaksın.
İşte o zaman sen de benim gibi olacaksın.
Yüreğim kal diye sarsılırken,
Gidişlerin en hüsranlısını bıraktım sokağına.
Cesaretsiz duruşumla,
Karşına çıkamayışımın korkaklığını
Diktim kapına.
Terkettiğim bu çehri
Gözümdeki yaşlarla yıkadım.
Adını söylemeye bile cesaret edemediğim
Bu şehirden,
Sensiz kalan yanımı da alıp gidiyorum.
Şimdi gelme artık....