Şimdi Eskiyen Benim Şiiri - Adem Ulutaş

Bakma öyle yüzüme yıllara göğüs gerdim
Sevdiklerim uğruna ömrümden ömür verdim
Yıllar geçip giderken gençliğim geçmez derdim
İhtişamım kayboldu çöküştedir bedenim
Urbalarım yeni de şimdi eskiyen benim

Haftalar aylar yıllar sayarken geçmiş zaman
Ben uzundur  sanırken yolumu biçmiş zaman
Tüketmiş bedenimi kanımı içmiş zaman
Gömleklerim ütülü kırışık olan tenim
Urbalarım yeni de şimdi eskiyen benim

Elimden ayağımdan kuvvet kudret çekildi
Gözlerimde fer bitti dişler bir bir döküldü
Eğrildi iskeletim ince belim büküldü
Cılızlaştı vücudum küçüldü boyum enim
Urbalarım yeni de şimdi eskiyen benim

Her ilaç bir zehirdir içerim şifa diye
Her zehri kullanamam derdime deva diye
Dünya nimetlerinden vazgeçtim heva diye
Hücrelerim ölüyor aynı kalsa da genim
Urbalarım yeni de şimdi eskiyen benim

Ayak aynı ayakta takatim mi kesildi
Sahi şimdi unuttum koşmak neydi nasıldı
Anlaşılmaz konuşmam sesim neden kısıldı
Renkten renge giriyor büyür yüzümde benim
Urbalarım  yeni de şimdi eskiyen benim

Piri fani olmaktan şikayetim yok haşa
Her yaşta bir güzellik eyle gönül temaşa
Adem ölüm var ölüm istersen bin yıl yaşa
Evet böyle söylüyor imanım ilmim fenim
Urbalarım yeni de şimdi eskiyen benim